Web Zaman Damgası

YILDIZLARA YÜRÜYORUZ YILDIZLARA* (ve bir özeleştiri)

yıldızlara yürüyoruz yıldızlara
aşımız ekmeğimiz suyumuzla
yaramızı gökyüzüne bastırarak
çiçekler derleyerek gecenin koynunda
yengiyi ve yenilgiyi sesimizle sınayarak
yıldızlara yürüyoruz yıldızlara
bir acıyı bir inancı bir umudu sormaya

yıldızlara yürüyoruz yıldızlara
nehirlerden erken davranıyoruz
onlardan hem hırçın hem de görkemli
akıyoruz aşk'a ve çılgınlıklara
ateşlerden geçiyoruz
gece iğfal edilen tiner çocuklarından
metan gazı patlamalı katliamlardan
bine bölsek kendimizi ne çare
döne döne geçiyoruz
hümanizma cilalı vicdansızlığın
yüreklerde açtığı çukurlardan

yıldızlara yürüyoruz yıldızlara
burnumuzun dibinde gezerken ölüm
karanfil veriyoruz arkadaşlara
karanfil alıyoruz arkadaşlardan
olmadık bir zamanda şenleniyoruz
yarınlara türküler devrediyoruz

ey gönül verdiğimiz
ömür verdiğimiz ey
ey yıldızlar yıldızlar
size güveniyoruz

BÜNYAMİN DURALİ

(*): Berfin Bahar, Haziran 2005, Sayı 88
--------------------------------------------------
ÖZELEŞTİRİ

Dergilerde ve antolojilerde yayımlanmış şiir ve eleştirel denemelerimi, yeniden sanal bir edebiyat ortamı niteliğindeki Edebiyat Defteri’nde yayımladığımı gören, kendisini iyi bir şair ve iyi bir öykücü olarak tanımladığım ve kimileyin sert biçimde eleştirmekle birlikte, edebi terbiyesiyle de “Edebiyat Agorası”ndaki duruşunu hakikaten farklılaştıran bir arkadaştan, bugün, bu tavrımı bütünüyle eleştiren, temelde çok haklı olduğunu düşündüğüm bir e-mektup aldım.

Mektubun en dokunaklı kesitini, size de aktarıyorum:

“Ben senin ‘şair’ duruşuna, dürüstlüğüne, o dilinden düşürmediğin etik-estetik ilkelerine, piyasa şairleriyle olan kavganın mümkün olduğunca öznellik içermeyen, egosal uzanımları olmayan salt ‘şiir’ tutkusuyla dolu bir kavga olduğuna inanmıştım.
Özellikle de sanal ortamların ne şiir-dışı ortamlar olduğuna yönelik saptamalarının ne kadar yerinde olduğunu düşünürdüm, içtenlikle...
Ne saflıkmış!... İhanet edilmemiş hiçbir yanımız yöremiz kalmamış meğer. Yazık!...
Yazık; çünkü sevmediğimi düşündüğün şiirlerini böylesine ucuz paylaşımlara ortak ettiğini görünce gerçekten içim sızladı.
Keşke demenin bir anlamı yok tabii, bu kadar zaman sonra...
Bir yanılgı daha astım içime... Olsun… Benim nasıl olsa bunca ilaca rağmen sizden biri olmama olanak yok.
Kendimi inatla koruyorum, bu da bana yeter…
Sanal âlemdeki yolun açık olsun… Umarım en çok tıklanan, en çok puan alan sen olursun…
Söylemeden edemedim yine; şimdi artık herkes gibi bile değilsin…”

Arkadaşın eleştirel tutumunu içeren ve beni bir ara kendi kendime (kendi edebiyat-anlayışıma) ihanet etmek gibi ağır bir kavramla hırpaladığı e-mektubu defalarca okudum. Okuduktan sonra, benim sanat-edebiyat dergilerinde yayımlanmış çalışmalarımı Edebiyat Defteri’nde yeniden yayımlama gerekçelerim, onunkinden “görece farklı” olsa da, sonuçta, şimdiye değin ve hâlen savunduğum ilkeleriyle çeliştiğimi irkilerek algıladım. Algılayınca da, ilkin kendimden utandım. İnsanın kendinden utanması, başkalarından utanmaktan daha ağır bir utanma diye düşündüm sonra.

Dolayısıyla, arkadaş, beni silkelerken, dipten doruğa, kuzeyden güneye, doğudan batıya, yerden göğe kadar haklıydı ve ben böylesi çok boyutlu bir utanmanın getirdiği ruh hâletinden kurtulmak ve savunduğum değer-yargılarıyla yeniden bütünleşmek için, Edebiyat Defteri’nden ebediyen çekilmeyi ve bundan böyle kendi istencimle hiçbir sanal ortamda görünmemeyi kararlaştırdım. Çünkü, yazdıklarımı tanıyan az-buçuk dikkatli herkesin fark edebileceği gibi, ben sanal edebiyat ortamlarına yönelik olarak, dergilerde epey eleştirel yazılar yazdım. O dediklerimin arkasında duruyorsam, bugünkü tavrım ne? Bugünkü tavrım doğruysa, o yazıları neden yazdım? Özcesi: “Bu ne perhiz, bu ne lâhana turşusu?” diyenleri karşılayacak, enine-boyuna bir cevabım yok. Durum böyleyken, özeleştiride bulunarak, sanal sitelerden çekilmekten başka umarım da yok.

Beni samimiyetle eleştiren o gözünü budaktan sakınmaz arkadaşa, Edebiyat Defteri’nin değerli yönetimine ve benim yayımladıklarımı beğenerek / beğenmeyerek okuyan, olumlu / olumsuz yargılarını bana bizzat bildiren / bildirmeyen herkese teşekkür ederim giderken.

Her şey gönlünüzce olsun.

Bünyamin Durali