Web Zaman Damgası

YASMİN!

Yasmin!
Göz kapaklarını ne zaman açsan
Bir deniz kenarındayım
Bir kayık getiriyorum hep sana, hep çocuğum.

Kumların betona döndüğü kıyılarda anlamıştım
Hayatın büyüttüğünü geride
Kim, Yasmin?
Kim kalıyorsa geride, o daha çok büyür inan bana!

Kız kardeşler büyüttüm senden sonra
Yas tuttum, mim oldum
Esmer bir şehrin memelerini emdim
Yüzüme sakallar çizdi hayat
İnan senden de çok büyüdüm, Yasmin.
Bıraktım yazmayı,
Mahallelere bölündüm.
Yasmin olan evlerde kaldım, çıkmadım.

Çok sevdiler beni Yasmin
Saçlarımda yüz binlerce parmak izi, inan bana.
Ama denizler hep koleralıydı senden sonra ve saçlarım döküldü ruhumdan
Kayığım kırık
Güneyin kıyılarında intihar etti turfanda bahçeleri.
Şimdi her yer Paris , yok Hayır; Ruhsuz Ankara!

Sarıl boynuma Yasmin
Allah’ına kadar…
İkimizin de geride bıraktığı ne biliyor musun?
Senin esmer gülüşlerin
Benimse…
Ait olduğum baharlar.

Yasmin, ah çocuk bahçesi yoldaşım.
Çocuksuz bir teneffüs zili mi şimdi hayat sana?
Demirtepe’lere kuruldun, inan kıyılarda artık yok bizim sıla!


Olsun Yasmin!
Hikayeme ne zamanki kavgalar bulaştı
Oturdum, yeniden ovdum kendimi
Lambadan üç kez çıktım
Üçünde de kendime “onur” diledim diye
İçinde yangınlar dolu sulara soktular omuzlarımı
Çivilerle ovdular gözlerimi…
her şeyin ayrılıktan geçtiğini o zaman anladım
Ve bıraktım artık dönmeni beklemeyi…
Ben de dönmedim


Yollar sadece vedalaşmak içindir.
Yolcularsa ya şarampol, ya da eş
"Niye eşin yok " diye sorma Yasmin
Ben yollara değil dağlara vurdum senden sonra
İlhamım dı İbrahim ve Kaypakkaya!
Birinden ateşi(Urfa) diğerinden köyleri(kavga) öğrendim

Saçlarını okşayıp, bağrıma bastığım her kız
“Büyüyünce ne olayım” diye sordu
"Yasmin ol " dedim, hepsine

[ italik ] Üç vakitte kapınıza deniz vuracak
Sonra koşa koşa bir ufaklık gelecek
Sarılacak boynunuza
Kardeş olacaksınız
Yollarınız ayrılacak
Kaybedeceksiniz
O yüzden sizin olacak tüm kayıklar
Denizler çekilecek
Siz bekleyeceksiniz!
Beklemek ise: yaşamaktır!
Öyleyse ölüm nedir, sormayın
Ölüm bekleyecek hiçbir şeyi kalmayanadır.! [ /italik ]

Yasmin
Senden sonra kimseyle açılmadım denizlere
Çünkü sen giderken, ben denizi içtim acımdan
Oydum içimi.
Dalgalı bir gerçeğe döndüm
Oturdum Sırrın mahlesinde, Yakubiye ’de, Eyyubi ye 'de
Bahsetmemeyi seçtim; unutmayı değil
Gözlerimin kenarlarından bazen saçların çıkıyor.
Anlıyorum rüyalarımda seni görüyorum.
Sesini duyuyorum bazen
Anlıyorum kimse kimseyi unutmamış.
Şimdi kendini direniş teolojilerine vuran bu çocuğun gözleri
Vardiyalarda simit kokan seccadelere sarıyor özlemini

İnanmayı seçtim Yasmin
İnanmayı…
Kendime inandım her şeyden önce, kalbime…
Baktım sen varken inandığım her şey, öteymiş benden çok öte…
Ettiğim dualar bundan tutmamış, oysa ben evlatlar dilemiştim sana
Gözleri deniz yosunu!
Şimdi ne yosun, ne toz topak, çocuklar hep koleralı…

Onca yıldan sonra Merhaba Yasmin
Büyümek bize iyi gelmese de…ve kirlense de denizler
Onca şehirden sonra İstanbul Yasmin, Onca sözden sonra bu şiir
Onca vedadan sonra araya giren yıllar
Onca dostluktan sonra biz…
Ufaklık ve Ablası…


Yasmin!
Göz kapaklarını ne zaman açsan
Bir deniz kenarındayım
Bir kayık getiriyorum hep sana, hep çocuğum.
Kapama gözlerini, yoksa her yer çöl!
"Halâ mı" diyeceksin.
Ah Yasmin! Halâ…


05:38 14 mayıs 2010 kıztaşı
k.kentli