Web Zaman Damgası

Batak

…Dünya koca bir yalanmış maça kızında!


Derin derin…

Yaşamın acımasız gerçeklerini;
Sevginin tutkuya dönüştüğü şehir şarkılarının ritmik oyunlarındaki;
Ay ışığı saklambaçlarında seçtiğimiz viranelerden tut da
Gökyüzünün omurlarındaki iliğin, iç kanamalarıyla sulanırken öğrendik…

Seksek taşını itinayla seçip şekil verdik; hep ileri, daha ileri…
Sırayı her savışımızda bir sonrakinin öleceğini kim bilebilirdi?
Seksek dedik keşke yaşamın engellerine takılmadan!
Muhtemelen büyümüştük. Beceremedik…

Ayrı ayrı…

Ben çekildim ayrı’ntılı bir köşeye!
Zindandı belki…
Beklide bedenimdeki bir hücreye!
Kelepçeledim huzursuz bakışlarımı düşte kelebeklere…
Siz bilmezsiniz kaç mevsim emekli oldu
Bir, sigara bir, çay bir, sigara bir çay… dumanla buharın sevişmelerinden…
Hepsi bu!

Çilekeş mi yalnızlıktı yoksa yalnızlık mı çilekeşti?
Ne zaman misket oynasam bir kuytak açtım tek başınalığıma!
Kim bilebilirdi ki kalbimden öte kabrim olacak…

Sanrı sanrı…

Yarattım. Bir kadının ihtişamını, tanrılaştırdım!
Güzeldi. Ululaştırdım!
Gözleri vardı. Şaşırdım!
Şaşıydım çekiciyse, ulaşamadım!

Acıyı sevmek, işkenceyi sevmek, ölmeyi huy edinmek; aklıma geldi;
Kötü halli bir geçmişin bakır leğeninde yıkanırken
Sabun köpüklerine;
Patlasın diye gözyaşlarımı denk düşürme hevesim olmuştu bir vakit…
“Hey gidi” diye başlayan bir cümle kuramadım!

Gözlerime bakmıştı maça kızı iyi hatırlıyorum
Öylece kalmaktı bunun anlamı!


Seri seri…

serseri... Katildim. Kıygındım sonra. Zanlıydım.
Katledildim. Kıyıldım. Sanlıydım yine de…

Beynimi yitirdim akıldan çok önce
Bir baktım ki gerçekmiş maça kızı!
Öyle ya, yazgı bir koz mu bırakmıştı elimizde…

Çocukları cehennemde dördüncüyü ararken görünce anladım!

Harbi harbi…

Aynı elde hepimiz batmışız…




eren iren