Web Zaman Damgası

Yanık Mavi

çınayaz gece ılıklaşırken avuçlarımda
umut düşüp
dua yankılanır semaya...



fersah fersah adımladığım deniz
büyüyor gözlerimde yapayalnız
ki dertliyim ve biliyorum
yasladıkça yorgun ruhu maviye
dikilir önüme ölümün en kızılı
iç isyan niyetine


çöle düşmüş kayıp bedeviyim
kervanını kaybetmiş
umutları koyduğu heybesini bulamayan
bir dua
bir temenni yolcusuyum
hicretini arayan


sahipsizliğimi topluyorum sokaklardan
küçük bir çocuğun unutulduğu
gözlerine nem düşen
yüreği ayaza bulanan
yaşlı bir adam halinde


sızlarken yüreğine dokunamayan parmak uçlarım
silemiyorum yağmuru gözlerimden
alaz bir sancı doğurup
yarınsız kalıyorum sabahlara





ey sevgili
vurulduğum göğe değsin kirpiklerin
beyaz bir güvercinin havalanışı gibi
ve girdiğim toprağa alın çizgilerini göm
birleştiği vakit seninkiyle
elbet bitip esaretim
hasretimi bağışlar Tanrım

ki

yakılmış bir mavi feryadın
avuçlarına sinmiş dua kokusunu sevdim...




Harun Sinan