Web Zaman Damgası

Utanırım

Nerde gözleri yaşlı mahzun bir anne görsem
Şurda burda boynu bükük,günlerce evladına ağlamış
Küsmüş dünyaya yüreği evlat acısıyla dağlanmış
Kahr ediyorum kadere sessiz sessiz onunla ağlıyorum.

Nerde bir dilim ekmeğe muhtaç adam görsem
Kim bilir nerede ne hata yaptı desede bir ses
Belki de gerçek bu değil yada hak etti
Sabredemiyor içimdeki gerçek ses,birden dikleşiyor
Şu koca dünyada hiçbir insan aç kalmayı hak etmez diyor
Duygularıma gem vuramıyor yine ağlıyorum.

Nerde ele muhtaç bir insan görsem
Rengi sararmış gözleri çukurlaşmış,
Bakışları ürkek muhtaçlığından utanmış.
Nerde gözü yaşlı bir çocuk görsem,
Bir kaleme,bir papuça muhtaç kalmış,
Yada bir kadın tutunmak için yaşama
Sermiş çıplaklığını, vücudunu satmış
Avuç avuç vermek istiyorum veremiyorum
Acizliğime yanıyor utanıyorum

Yer yarılsa da girsem diyor yüreğim
Yüzlerindeki çaresizliği saplanıyor içime
Unutmak istesem de unutamıyorum
Gözlerindeki mahçupluk çekiyor beni
Utancımdan dönüp bakamıyorum.
Hesap soruyor yüreğim nefsime
Onlarsız yaşadıklarıma bakıyorum ,
Kızarıyor yüzüm dönüp aynada bakamıyorum
Bu nasıl adelet bu nasıl vican bu nasıl insaniyet
İsyan ediyor aklım beynim her bir uzvum
İnsana uzanamayan elimden, insanlığımdan utanıyorum.

Nerde bir adam görsem donmuş yüreği
Sevgiyiyi muhabbeti şişelerde aramış
Kalan ömrünü meyhanelere sarhoşluğa adamış
Sokaklarda kalmış sokaklarda sabahlamış
Çekip alasım gelir oradan çekip alamıyorum
Çaresiz kalır elim,çaresizliğime kahırlanıyorum.

Nerde bir kadın görsem sevilmemiş horlanmış hırpalanmış
Küsmüş kaderine çaresiz boyun eğmiş,talihsizliğine ölesiye bağlanmış
Nerde bir baba görsem ömrünü vermiş evladına, itilmiş kalkılmış
Nerde bir bebek duysam; kucaklanmamış,sokağın bir köşesine atılmış
Ne oldu bize, bu nasıl insanlık diye isyan ediyor aklım
Eğiliyor başım ,insan olmaktan utanıyorum

Nerde taşlaşmış bir yürek görsem
Anadan babadan evlattan sevgisini esirgemiş
Nefsine esir olmuş İnsanlıktan nasiplenmemiş
Koparıp yüreğimden bütün sevgileri
Veresim gelir yüreğine,veremiyorum
Her seferinde yapamadıklarıma hayıflanıyor
Kendimden,acizliğimden utanıyorum.

Nerde gözü yaşlı bir çocuk resmi görsem
Göksünde şarapnel parçaları, yüzü kanlı
Onun için imkansız bir hayal olmuş
Yatakta uyku, oyun parkları, okul sıraları
Susmuş para baronları, insanlığını unutmuş
Belli ki çoktan patlamış ar damarları,
Tutamıyorum gözyaşlarımı yine ağlıyorum
Çaresizliğimden, insanlığımdan utanıyorum

[ italik ]