Web Zaman Damgası

Şiirlerimde Başlık Kullanmıyorum

Son günlerde,
Üzerimde bir duygusallık var anne,
Neler gelmiyor ki aklıma,
Mutsuz çocukluğum,
Umutsuz gençliğim,
Karamsar geçen okul yıllarım ve,
Gurbete giderken sana belli etmeden ağladığım o günler,
Tutamıyorum kendimi anne,
Yazarken bile doluyor gözlerim,
Aslında neden ağladığımı da bilmiyorum ya,
Neyse,
Sanırım özlemlerim ağır gelmeye başladı,
Düşünüyorum da,
Ne çok özlemim varmış benim,
Yamalı pantolonum,
Altı delik kara lastiğim,
Her sabah su içmeye götürdüğüm,
Yeni buzağılamış Aynagül'üm,
Beyaz benekli kara feriğim,
Daha filizken,
Birgün meyve verir umuduyla suladığım,
Armut ağacım,
Ihlamur kokulu saf duygularım,
Köy hayatım,
İlkokul yıllarım benim,
Kara önlüğüm,
Beyaz yakalığım,
Ve kendimden büyük Bond çantam,
Ne de saftık o yıllarda anne,
Çocuk saflığı işte,
Her sabah erken kalkıp okul yolunu tutardık,
Okul çoook uzaktaydı,
Ve yokuştu yolları,
Hatırlar mısın anne,
Ablamla beni her sabah,
Yolcu taşına kadar getirip bırakırdın,
Ve arkamızdan okula varana kadar bakardın,
Gözlerinle korurdun bizi anne,
Gözlerinle,
Çantamıza koyduğun sıcak ekmek kokusu hâlâ burnumda,
Yanında ceviz içi,
Az da kokulu peynir,
Öğlen yemeğimizdi bizim,
Ne de lezzetliydi ama,
Nasıl da iştahlı yerdik,
Acıktım anne,
Sana,
Babama acıktım,
Çilesi bitmez yollarıma,
Gaz lambasında okuduğum Türkçe kitabıma,
Zor yıllarıma acıktım anne,
Buğday başakları arasında dolaşan kargalara,
Yumurtalarımızı çalmaya çalışan saksağanlara,
Ve Komuz'un,
Ve Karabaş'ın havlamalarına acıktım,
Şimdi büyüdüm anne,
Eşek kadar oldum,
Okudum,
Çocukken gittiğim okullara,
Şimdi öğretmen olarak gidiyorum,
Öğrencilerim var benim ufak tefek,
Çok tatlılar ama,
Hele içlerinde biri var ki,
Aynı ben,
Yani çocukluğum,
Sessiz,
İçine kapanık,
Sorarsan konuşur,
Sormazsan öylece oturur,
Neyse anne,
Şimdi köyümden çoook uzaktayım,
Büyükşehir diyorlar buraya,
Evet büyük ama,
Bizim köyden büyük değil anne,
Sığamıyorum içine,
Burda tahta evler de yok,
Gövdesinden sakız topladığım,
Çam ağaçlarım,
Oyunlar oynadığım meşe palamutlarım,
Dallarına salıncak kurduğum,
Dut ağacım da yok,
İnsanlar çok ama,
İnsanlık yok anne, insanlık yok,
Yalnızım anne,
''Yalnızlığımın özlemek gibi bir anlamı var'' demiş ya şair,
İşte ondan anne,
İşte ondan...

Alper BAHÇECİ