Web Zaman Damgası

sana/sadece sana..

aşktan bahsetmeyince
kırılmıyor yüreğimiz
ve yankılanmıyor sesi
gölgelerin
sana diyorum
sadece sana,
kediler ve ağaçlar
iyileşir huzursuz bir mevsim
arifesinde ve ben
ufkuna bakıyorum denizin,
adaların sonra
bunları yapabiliyorum..

devrilirken dalga
ve düşerken damlalar
hep aynı sondan bahsediyor
hepsi bu belki de
ama yürek kırılmıyor
aşktan bahsetmeyince..

sana sonra.
susa susa
ne anlatmışsa zaman,
sol tarafında kurulan pusu.
nefes aldığın bir an
bırakıp çelimsiz sözleri
s/aklandıģın rüyanın
göz bebeklerine dokunursun
bakıp sustuğun bir an ki
hep martılara çıkan
mevsimler bulmak gibidir,
günlerin ayazlarına
yüzünü sürterek/
sürdürerek/ devam etmek
tarihin bildiği derinlikler
işte bunlar..
yüreğimizdeki bağa
makas dayamışlar
ve kopuyor günden güne
bir düşün eksikliğinde
bakıp avuç içlerime
çatlak arıyorum
yaşamın bütün
damarlarına
saksıda bir çicek/
patikada ağaç
yağmurda damla
ve ben,
sevgilim olmayan
sevgili
önce sana/
sonra sola
nefes veriyorum..
yüreğim,
sensizliğin ayazında
susup beklesek
geçer belki zaman
biter gün elbette
diner yaraların
akarken kan
akarken kum
akarken avuçladığın
yüzlerin
damla damla
ve ben,
kapatıp odanın ışığını
uyumak sana/
sadece sana ki
uyanmak/sızın
neyi kaybettiğinde
döner insan
kendi özüne
bunu asla öğrenemedim
şiir yazmadım
anneme mesela
ve kaç ovuşturmada diner
ağrısı dizimin,
huzur bulur eklemlerim
sahi kaç sözden sonra
vücut bulur anlam
ve kurulur ilk cümle
ben buna hep
üç nokta dedim...

sonra
b-aktım...
kuraktı ve çoraktı yaz
b-aktım
geriye ne kalacak diye
anlamam iklimlerden,
sadece kokusunu severim,
yağmur sonrası toprağın
b-aktım
odamda gördüğüm
doksan altı kitap
ve bir boşluk ki derin
ellerin/ellerim.
b-aktım
olmayacak dedim
bu son ve asla olmayacak
avuç içlerimdeki terlemeler
alt dudağımı emmesi
dişlerimin,
içimdeki titreyişler..
b-aktım ve göremedim seni..
b-aktım..
Islak ve sırılsıklam
yokluğuna ki
vahaydı dedim
sonra hepsi/
hepsi..
b-aktım
kuyularıma/kuytularıma..
hiç öpmediğim
parmak uçlarına
saçlarını dolamaya
başladığın zaman,
sana doğru koşan
bacaklarım
dolaşmaya başlar.
işaret parmağın/
üst dudağın ve alnın,
bir formülün
en çözümsüz denklemi.
gözbebeklerine bulaşan
düşler biliyorum
sana/
sadece sana ki
tabirini yapmak
mümkün de değil
gördüğün rüyanın.
dudaklarının kenarından
dönen tutkuları
ve kimi sabahları
rüyasında
uçurum gören
çocuğum
sensizliğimde
hani atlasam
soluğum diyeceğim
sana
yer çekimine kapılmış gibi
bir düştün.
kendi yasaların
ve yas’ların vardı
ve sen soluk yüzlü
bir sonbahar gibiydin,
hangi mevsime
düşse yüreğin
küsüyordu yaprakların/
düşüyordu.
ayaz diyordum anımsa
üst dudağına
soluğumun çarpması
renklerinde yokum
gök kuşağının
bakma göğe..
keskin bir koku duydum
tenindi...
sahi,
'biz bu şarkıları dinlediğimizde
kimi düşüneceğiz..’
başladığında bitiyor diye/
hiç başlamamak belki de
seninle ki
değişiyor diye alıştığımız
her şey/ama her şey
bir cıva olup sızıyor yüreğime.
ezberlerim
dil uçlarıma yapışmışken
sen düştün yüreğime.
anımsa
mutfaktan gelen yemek kokusu,
iki göz oda ve loş bir salon.
hiç bir neden ve gerekçe
aramızdaki eksik susmaları
dillendiremiyordu ki
hep kaçıyorduk,
ellerin vardı bükülen
kanayan dizlerinin üstüne,
göz bebeklerinde duman
ve sen tutup bir yüreği/
koydun yüreğine,
işte o an
can bulmuştu kabuğum,
yaşam yürürken hücrelerime
ve ben artık kimseydim..
seni hissettiğimde;
kelebekler uçuyor o zaman
mevsim; nefes alma zamanı
ve ben,
b/aktım...

(...)