Web Zaman Damgası

Eylülle gelen kadın

Tarih...
Yaşamakla ölmek arası
Yirmi dört eylüldü
Geniş omuzlu adam kadına
Senin adın bundan sonra
Eylülle gelen kadın!
Kadın ise adama
Gözlerin güneşin battığı yer demişti
Ve yaslamıştı başını omuzuna
Sonra mı?
Kadın ağlayınca
Eylül hazana
Güneş karanlığa sarıldı
Dünya ise döneceği yönü şaşırdı.


/……

Hayalleri yüksek bir dağın arkasında
Dikti buğulu gözlerini Doğu'dan gülümseyecek güneşe
Damlalar yanağına düşmeden kurutsun istiyordu
Güneş'in ilk ışıkları göz bebeklerinde ki nemi



Bir de baktı ki,
Güneş sâdece göz bebeklerini değil
Doğadaki yaşama sevincini de kurutmuştu
Dudaklarında ince sızılı bir ah
Rabbim dedi
Rabbim
Hiç mi?
Hiç mi yağmur düşmedi
Bu toprağın kara kaderine
Çimenlerin yeşili
Ağaç yapraklarının
Yol kenarındaki gelinciklerin
Hatta ovalar ve dahi dağların
Vakitsiz hazanlarını
İçindeki sarı hüzne yoldaş sayıp
Duygularına ev sahipliği yapan mendiliyle
Kederden kanı çekilmiş yüzünü sildi



Sağa çekti aracını
Elinde bir kutu kibrit
Sarının bütün tonlarını yaksam
Dünya da yanar mı ki
Ya da
Sarının ve acının sebebi
Güneşle sigaramı yakıp
Sonra ağlasam ağlasam
Suya ihtiyaç duyan
Bütün canlılar sulanıp
Suya kanar mı ki deyip
Sırtını yaslayıp oracığa çöktü
Dizlerini göğsüne doğru çekti
Ve yağmayan yağmura inat
Toprak ve bitkiler yerine
Nevruz çiçeği desenli eteğine
Gözyaşlarını döke döke ağladı



Günlerden yirmi dört eylüldü
Bir kavuşma
Bir ayrılık mevsiminde
Kolundaki saati hüzne kurulu
Yolu uzun
İçinin her köşesi acı ile dolu
Aklı ise karma karışıktı...



Ruh halini sorarsanız
Kıyısından dönüyordu intiharların
Yaşamaktan büyük azaplar çöküyordu
Yüreğinin en derinine.
Ve bilse de kötü gidişe hükümlü
Maziye dönük adımları
Yine de o yolu yürümek
Batan güneşini görmek
Aynı aşktan
Aynı acıdan
Aynı hazandan
geçmek istiyordu...


#hüzünlükent