Web Zaman Damgası

Gül Kokulu Bu Mendil

Gül Kokulu Bu Mendil

Gül kokulu bu mendil koklanacak şimdi
Elden düşmeyecek hiç

Yattığı yatak gül kokuyor...
Ölüm güldür bilmeyen yok buralarda...
Yaşlı bir kadın yatakta
Gözleri soluk yapraklar gibi
Eylül rüzğarlarıdır esen bu evde
Aynaya yansıyan hüzün gece boyu
Ölüm kapıda belli
Ölüm saygıyla karşılanıyor
Ölüm zikirlerle karşılanıyor

Elindeki mendil gül kokuyor...
Ölümü saygıyla karşılıyor kadın:
Kapıdan gel ölüm
Pencereden gel ölüm
Sana engel mi duvarlar
Sana engel mi var..."
Gül kokulu mendil kalacak kadından geriye

Pencereden hayat dolmuyor odaya
Çocuk sesleriyle,kuş sesleriyle
Bir fırtınayı atlatma kaygısı var içerde
Çocuklar ağlıyor "annemiz ölecek "diyorlar
Bu gül solacak belli

Kederli koca için şimdi
Kadının seccadesi gül
Tesbihi bir demet gül...
Bir gül ömür bitecek belli
Kerpiç ev artık o gülleri hatırlatacak sadece
Bakıldıkça ölümdür hatırlanacak
Kerpiç ev günlerce gül gibi koklanacak
Kerpiç evin duvarlarında şimdi sessizlik ...
Yetim kalacak gibi eşyalarda bir telaş var
Bu mendilde saklanan göz yaşı değil incilerdir
Düğümlenirken bohçası bir ömrün
Çözülürken kıyıda geminin ipleri

Kerpiç ev ve kederli koca ağlıyor
Eski güllerin nehridir akan yanaklardan süzülüp
Döner-döner boynu bükük bir çift göz
Dertler açar duvarlara
Kim demiş duvarların dili yok…

Ve o kerpiç ev gül artık
Yoldan gelip geçene haykırır ölümü...
Bir mendil gül kokulu haykırır ölümü
Kalpler ağlar
Duvarlar ağlar
Büyürken mezarda bir selvi

Ve bir sevgi baharından
kala kala geride tek gül kokulu mendil kalacak…
O kederli kocaya
Büyürken mezarda bir selvi