Web Zaman Damgası

Okşa yüreğimin saçlarını...

duydukları bir hayli üzmüştü aslında küçük kızı
yanaklarında ki çiller ıslanmıştı ağlarken

kırmızı kırmızı kirazlar
al yanaklı elmalar
eşki erikler
çilekler
yiyemiyecekti bu sene

kuraklık varmış
ağlamıştı ne olduğunu bilmese de

kuraklık nasıl bir canavarsa artık
korkmuştu
ne yapacaklardı şimdi
kara kara düşünüp üzülmüştü
ya köylerini hiç terk etmesse bu canavar

nasıl büyürdü
kara dutlar
çeri domatesler
salkım salkım üzümler yiyemezse

ama şimdi umut doluydu yüreği
yağmur duasına çıkılacak demişti muhtar amcası

adı gibi emindi
yağmur yağacak ve canavar suda boğulacaktı

ninesi öyle demişti
ve devam etmişti

bak yavrum bizleri yaradan
çok cömerttir
Rahman’dır
Rahim’dir
bizim onca günahımıza rağmen yine de verir
hep verir

biz sıkarız avucumuzda kıyamayız vermeye
o acır bize merhamet eder yine verir

bunca cimriliğimize
onca kinimize arsızlığımıza rağmen
akıttığımız kanlara
kıydığımız onca canlara rağmen
yine verir

al şemsiyeni yanına
gir koluma
dedi

sarı saçlı maviş gözlü küçük bir kız
elinde küçük bir şemsiye
kocaman adamlar
teyzeler
dedeler ve hatta ninelerin arasında
kalabalıkta görünmüyordu adeta

kalbi küt küt atıyordu sevinçten
ve şemsiyesiyle gelen tek o küçük kızdı
umut yüreğini koskocaman bir bulut gibi kaplamıştı

ne nefrete ne kine
kötülük adına hiç bir şeye
yer kalmamıştı
öylesine doluydu umutla
yüreği

inerlerken dağlardan yaylaya
sağanak sağanak başladı yağmur
adeta
bardaktan boşanırcasına

yağ yağ yağmur teknede hamur
ver Allah’ım ve sulu sulu yağmur

küçük kızın sesi çınladı yaylada ovada
gökyüzüne kaldırıp başını
gülümsedi minicik ağzıyla
kocaman

yağmur suları yuttu doyasıya

kimbilir belki de
o gün ve her zaman

ağlıyor bulutlar
tüm küçük kızların hatırına