Web Zaman Damgası

Boş boş oturmak

Beni kimsesizliğimden vurdular ana.
İçimin duvarlarının sıvası döküldü.
Kırıldı kolonlarım, kirişlerim, tuğlalarım...

Düşürdü beni sevdan yere.
Bir aşkla kapanırmış bir yara.
Kısır bir döngü içinde yüreğim.
Kabuk tutmaz, laf dinlemez...
Hal böyle iken sevgilim.
Sen gidiyorsun uzun bacaklarınla kısa ömrümden.
Tel örgülere sarılıyorum o gece ben.

Saçlarım uzuyor ve bu hiç iyi değil, ölüyorum sevgilim.
Seninle yaşamanın güzel olması ayrı ölmek istiyorum ben.
Pazarlıksız sattı yıllara beni zaman.
Yaşlandım çünkü kadınlar gittikçe daha güzel.
Ve çok fazla dertten beyaz saçlarım.
Adınla hükümlü şimdi bir şiir kitabı.
Bunu bilirim, sen beni bir kez olsun sevmedin.
Ve çiçeklere gülerken şimdi sen,
Şu masada ki neştere gülümsüyorum ben.

Ve yürüyüşün vurdu beni o gece.
Her halim yaşam kaygısı, senin kokun ve ölüm.
Biz artık ölüyüz sevgilim.
Ben toprak, sen çiçek...
Ne fark eder?
Pencere demirlerinde solan çiçekler gibiyiz.
Şimdi sensiz güneşe tekmil veriyor o panjurlu evimiz.

Beni kimsesizliğimden vurdular ana.
İçimin duvarlarının sıvası döküldü.
Kırıldı kolonlarım, kirişlerim, tuğlalarım...

Beni kimsesizliğimden vurdular ana.

Kimsesizliğimden...