Web Zaman Damgası

Pişmanlığım

[ italik ]


yüzyıllarca süren bu uykuyu 
görkemli bir uyanışla bitirmesini bekleme gözlerimin
var oluşuma aykırı şekilde hapsolduğum bu esaret
bana güzellik katmadı bilesin


artık rüya göremediğimi farkettiğim zaman anladığım gibi
basit bir lanetle yıkanmamıştı ruhum
ve
asla kapanmayacak yaralar bırakmıştı  bana yüzyıllarca süren bu zulüm 


öyle bir esaretti ki bu
bir zindan bile değildi hapsolduğum yer
ne kilitli  kapıları 
ne ışığa hasret camları 
ne de kanla sulanmış taştan duvarları vardı 


sadece
kocaman 
dipsiz 
karanlık bir kuyuydu 
kendi içimde yarattığım bir boşluktu hapsolduğum 
ve ben 
kendi karanlığımdan tabii ki kaçamazdım   


keşkelerimin devamı olamadı bu yüzden 
hep yarım kaldı laflarım 
asla diye bir sözcük yaratılmamıştı sanki 
hiçbir şeye karşı koyamadım 
ve yine 
çaresizce izlerken tekrar tekrar tüm yenilgilerimi  
müdahale edebilecek bir durumda da asla olamadım  


şimdi uyanışım sadece başka bir boyuttaki ölümüm ile eş değerken
ben anlamını yitirdiğim her şeyin ancak yasını tutabiliyorum
ve
uykusuzluğa dalmadan önce yaptığımın tersine
bir hiçin artığından başka bir şey olmadığımı efendice kabul ediyorum   
hatta ve hatta
tüm gerçekliğimi cesurca kucaklıyorum 


anlayacağın
kendimi hapsettiğim o kör kuyunun kendisiyim artık 
ve
yüzyıllık bir uykusuzluğa bu sefer bilerek dalıyorum 



[ /italik ]