Web Zaman Damgası

Gündüz Zeytin Gece Havyar

BABAMIN 20.YILI
,………………….
BABAMIN ÖLÜM KAĞIDI

1 Temmuz 1925...
9 Eylül 1999…..

Tüm sayılar dokuz...
Şanslı bir gün diye,
Evlenmek isteyenlerin
Evlenmek için randevu aldığı bir günde
Acım sakalımı kesmedi.
Acım kolumu kesti.
Babamı kaybettim.

Benim sevgili babam;
Dünyanın en kalender gamsız adamıydın.
Ölüm ve mezarlıktan korkardın.
Senin mezarlıkta olmanı,
Düşünemiyorum bile.
Mezarının üstünden yirmi mevsim geçti.

Kimse sana kötü demezdi.
Yine de gittin.
Babamın son 24 saati..
Hastaneye gitmeden son sigaranı içmen.

HASTANE..
………….

Bilincin geldi gitti.
Öyle ajitasyon yaşadın ki;
Marşlar söyledin babam.
Koğuş arkadaşın ,
Başka odaya geçti.
Çocukluğunu yineden yaşadın.
13 yaşında at sırtında,
Mızıka çaldığını hatırladın.
Nede olsa annenin babası çerkes.

Saatler ve sen dingin,
Koskoca hastane sessiz,
Oldukça sessiz ve sessizlik..

Saat: 2.45….
Doktor beni odadan çıkardı.
Saat: 03.00
Odaya girdim;
Babamı kaybettiğim anlar.
Uykunda gittin babam.


Sabah...
Yaşasaydı eşyalarını,
Annem toplayacaktı.
Ben topladım.
Kasketin, ceket ve pantolon,
Saat takmayı sevmediğin için
Kişisel olarak saatin bana kalmadı.

Devrek bastonunu,
Onu ben kullanıyorum.
Kişisel olarak
Birde ölüm kağıdın..

Sararmış ölüm kağıdın,
Bana sensiz geçen zamanı hatırlatacak.
Aile ölen bireyler ile eksildikçe,
Anılar ters orantılı çoğalıyor.

Mevsim yine sonbahar;
Mezarlıktaki ağaçlar,
Geleneksel sarı değil
Ağaçlar yeşilliğini korumaya çalışıyor
İçimdeki kalan son yeşilde öyle
Mevsim yine sonbahar
Babam yine yirmi yıldan beri yok
--------------------------------------------
9 Eylül 2019
Sinop