Web Zaman Damgası

Abdurrahim Karakoç'a

Kabına sığmadı mukaddes öfken
Şiir sağanağı olup yağdın sen
Payındı, paydandı, sevdandı ülken
Güller yetiştiren latif bağdın sen

Hakikate dair ferman eyledin
Onulmaz yaraya derman eyledin
Fikrini cihana ilân eyledin
İnşirah neşvesi, kutlu çağdın sen

Ülkü çınarında dal olmuşsun can!
Şiir peteğinde bal olmuşsun can!
Şanlı bayrağımda al olmuşsun can!
Dumanlar bürümüş yüce dağdın sen
Sevdalar yeşerttin gönül bağında
Davanı sırtladın gençlik çağında
Bozkurtça dik durdun ülkü dağında
Kara bulutlardan çöle ağdın sen

Şeytana bir ömür taş attın durdun
Hakkı, hakikati yaşattın durdun
Küfrün kalesini kuşattın durdun
Zifirî geceyi tanla boğdun sen

Karanlık göklerde dolunay oldun
Okları menzile iten yay oldun
Vatan paydasında kutlu pay oldun
Hissiyat göğsünden şiir sağdın sen

Memlekete dair hayaller kurdun
Cevapları müşkül sorular sordun
Gönül teknesinde sözü yoğurdun
Şiir göklerinden kalbe doğdun sen

Gönül yaylasının karlı dağıydın
Aşkın gözesiydin, sevgi bağıydın
Âşıkların sesi, şiir çağıydın
Duygu sandığına şiir yığdın sen

Türk-İslâm yolunda bir ömür koştun
Bazen hüzünlendin, gün geldi coştun
Hem ölürken hem de yaşarken hoştun
Dağdan kopup gelen seldin, çığdın sen

M. NİHAT MALKOÇ