Web Zaman Damgası

Kefensiz Gömülüyor Yurdumun Çiçekleri

Birbirinden bağımsız, iki yol seğiriyor
Gözlerimin yalancı ovası,
Biri umutsuzluğa,
Diğeri derin bir uçuruma açılıyor.
Ben yolun başındayım henüz,
Haykıramadığım,kayıp düşüncelerim var,
Ve s/akladığım hayallerim var,
Küçük bir çocuğun gözlerinde.


Siz,
Uçkuru bozuk düzenin maskeli insancıkları,
Gördünüz mü, bir kıyı boyunca dağıtılan, Onurunuzu?
Ben gördüm kızıldı rengi,
Yıllanmış şarap gibi keskin.


Kokusu zakkumu arındıran,bir şiir demliyorum
Kar yanığı çatlak dudaklarımda,
Ve cüzzamlı küfürler biriktiriyorum,
Tarihi silik yitik alfabemde.
Sahi siz anadilde ıslık çalmayı,
Bilmiyordunuz değil mi?
Çok iyi bilirdiniz oysa umut çalmayı.


Zulasında namussuzluk,stoklayan pezevenkler
Kanlı elleriyle kirletirken,on beşlik sübyanı
Kefaretine kan istendi, baba denilen şerefsizden.
Sarıldı o ibliste on dörtlük tabancasına.


Duydunuz mu?
Küçük kız çocuğunun,
Kaç yerinden vurulduğunu.
Nehirlerinden kan akarken uygarlığın,
Namussuzluk çatısı altında,
kefensiz gömülüyor yurdumun çiçekleri.
Ne idüğü belirsiz bir türkü de,
Hayat buluyor şimdi Mezopotamya.


Diyor ki!
Göğsümün kafesinden,
Kalktı azat oldu göçtü gitti.
Beyaz güvercin gibi barış için uçup gitti.
Ah haber vermedi,kimse bilmez nere gitti.
Yüreğimi yaktı bir ateş olup uçtu gitti.
Ben haberini almadım.
Aklım başımdan göçüp gitti.