Web Zaman Damgası

AŞKIN MEZARI...

Zamana yaranamadım; insana da.
Aşkın b/atağında bir ku(y)tu olmayı diledim ben
Sanrıların açtığı ateşte ölmeyi
Bile beceremeyen
Soytarı bir hece olmaktan öteye gidemedim.

Zaafların karesiyle
Dünün yetisini çarptım
Ve ar’ımda andım dünümü
Yarın’ın kalpazan düşlerine de atıfta bulundum
Sonların hicvine tanıktım
Son olmayı diledim
Sonlanmayı bile bile istedim
Aşkın mezarına attım ateşi,
Odunu
Ve ısrarla sevdim kendimi öfkeme kurban edip
Bir batında doğdu işte güneş ile keten helvam.

Harcımda ne saklıysa
Harımda da;
Andığım her ölüyü
Kurşuna dizdiler yeniden
Ne de olsa ölülerdi tek zarar vermeyen.

Yazdım sakıncaları olsa da;
Sandım hep sandım
Anılmayı filan da beklemedim
Bir kukumav kuşuna özendim ömür boyu
Ne de olsa kelebek olmayı sevdim
Her yazdığımda
K/atık bildiğim azığımda
Azla yetindim madem
Matemi filan dillendirmeden
Göz torbalarında biriken rahmeti sundum insanoğluna.

Teyakkuzdaki varlığıma hitap eden
Her aciz yeti içtim tek seferde
Nakşeden yüreğin ikliminden savruldum
Ve s/avundum.

Tuzu kuru hecelere bel bağladım
Ve yabancı gölgelere çaput iliştirdim
Bir mersiye niyetine
Gölgesine dahi kurban olduğum şehrin
Ruh ikizi bir elemle
Kalabalığın yalnızlığına aday oldum
Denklemlere malzeme verdim
Her yazdığım şiirde
Derlediğim güncemi yırttım ansızın
Yeniden diyebilmenin meali ile
Kavuşan ellerimde bilinmezin uzamı ile
Tetiklenen gönül hanemde.