Web Zaman Damgası

ASİL NESLİMİZ VARDI

Sokakta, bir çocuğa, asaletini sordum.
Aslını tanımayan, bir garip hali vardı.
Kimsin, nereden geldin, nesin necisin dedim.
Aslını küçümseyen, argo bir dilli vardı.

O şehit olmuş dedi, dedem Sarıkamış’ta.
Ne gerek varsa bilmem, o soğuk karda kışta.
Ruslara kurşun sıkmış, yılmadan o soğukta.
Şehit olmuş kahraman, gurur edası vardı.

Oysa o zalim yıllar, kan kusturdu neslime.
Ermeni’ye can verdi, teslim olmadı yine.
Kadın, genci yaşlısı, düştü düşman peşine.
Gururlu ve mutluydu, yiğitlik seli vardı.

Aziziye’de çatmış, düşmana kılıç ninem.
Kan kustukça kusturmuş, ağrısa da o sinem.
Suları avuç avuç, taşır gelin Emine’m.
Kınalı ellerinde, belli cefası vardı.

Deveboynu dedik biz, Erzurum kalkanına.
Şehitlerim sarılmış, şanlı Türk bayrağına.
Tek yumrukta birleşmiş sırmalı Sancağıyla.
Dostuna güller sunup, düşmana kini vardı.

Silah değil tırpanla, saldırdı atalarım.
Dostuma güzel haber, ben vatanı kurtardım,
Düşmana tacir olur, bende onu satarım.
Bizi pula satmayan, vatan sevdası vardı.

Arkadaşım hor görme, hakir görme neslini.
Sözlerimi unutma, inkâr etme aslını.
Düşmanına yumruk sık, sırtta taşı dostunu.
Kelle koltukta giden, yurdun şehidi vardı.

Teoman, Metehan ve yiğit Kültigin Hanım.
Gazneli Mahmut ile Selçuklu Alparslan’ım.
Fatih’ten Yavuz’a ve Abdülhamit Hünkârım.
Ülkeler fethe giden, vatan erleri vardı.

Dadaşım uyan artık, kutlu mazine dön bak.
Çağdaşlıksa hedefin, artık gemilerin yak.
Namertlere soysuza, arsıza olma ayak
Kırk yiğite alp olan, Türkmen yiğidi vardı.
10.12.2005 Muammer KARS