Web Zaman Damgası

MELEKLER KADAR MASUM KALABİLSEYDİK KEŞKE...

Sözcüklerin bir hurafe olduğu yanılgısı…
Aklın arka beyitlerinde tedirgin bir günce:
İçimi hoş belki mayhoş bir ruha duyulası özlem.
Kibirli bir deyimde ayyuka çıkan
Kıtaların tozunu attıran hayli müstesna bir önsezi…

Sıraların sıra dışılığında
Kifayetsiz bir edimle telaşa düştüğüm
Kayıp giden yıldızın tozuna bandığım ön yargı
İçimin dehlizlerinde
Mütereddit bir tonlama ile
Ayak ayaküstüne atan ünlemin şaşkın mizacı:
Ötelemekte meşhur insanoğlu
Bir de izafi yargılar
Sözcüklerin giyindiği hüzün ve yalın bir neşe
Aşkın aksıran sesinde kör kütük heceler.

Satır bazlı bir özlemde
Yazmaya niyetlenen yüreğin her saniyesi
Asra denk düşen meftun bir yalnızlık:
Sol demeyi özleyen benlikler
Solu ile yatıp kalkan
Aciz bir tüneyiş
Kanaryanın dilinde vatan özlemi.

İmgeler de tedirgin
Ruhun ifşası her şiir
Özendiğim mutluluğun her katresi değmez mi hecelere?
Öykündüğüm o tınıda
Radyanı olmayan bir boşluk
Dolduruşa gelmiş imgeler
Bazen somurtuk
Bazen mutluluğun devşirmesi
Kayıt dışı bir sitem
Buyrukların her biri kararken dünü
Yanılgı sırtlanıp da kazan kaldıran
Bir atasözünde,
Ufaktan bir kinaye
Oysaki her şey gayet güzel ve yolundaydı.
Demeye ne gerek?
Ne gam, atmasak tek yürek?

Ederin ya da etmezin yenilgisi
Ayrı düştüğümüz
Savrulduğumuz göğün ara katlarında
Melekler kadar masum kalabilseydik keşke.