Web Zaman Damgası

Yemin

Sevgilim,
Bu şiir, sana sana değil aslında.
Gün sonunda denize doğru atılan sardunyaları topluyorum
Yüzüm'ün tam ortasında yutkunan bir hüzün de duruyor hayat.
Öylece baka kalıyorum ardıma.
Yüzüm,
Yüzümün gölgesini arayan bir mektupda kayboluyor.
Önce çıkar beni diyorum
Sonra topla kendini ekseninde
Çarp bir kenara ..

Elleri kalbine doğru büyüyen bir kaç kadın geçiyor şuradan.
Bana cenneti kucaklayıp getiren annemin ellerini arıyorum.
çoktandır süt içmedim yağmurun rahminden.
Ve çoktandır kendi içimin kalabalığından korkuyorum.

Aslında,
Bu şiiri çıplakken yazdım ben.
Ve bir günah'ın avucuna gül koyacak kadar üşüdü ellerim.
Say ki ;
Kırk yerimden edilmiş bir yemin gibiyim kendime
Ve ben çok eskiyim ,
Çok eksik ..

Bak!
Oruçlu bir kadını sövüyorlar..

Bu bir kara tahta
Yaz diyor tanrı!

Adımı bir cam kavanozun içine koyup kapatıyorum .
Şişmanlasam diyorum.
Çok yesem,
Çok su içsem ..

Kapıyı yüzüme doğru çarpıyor tanrı!

Sabaha kadar çatırdayan bir kuzeninin arkasından,
Karıncalar'a su taşıyorum can havliyle.
Sanki bütün günahların üzerinde gizli bir cennet bahçesi varda, ben bilmiyorum.
Ve elma tadında bir hayatın kabuklarını soyuyorum hiç durmadan..

Ortada bir şey var
Böyle geriye doğru büyüyen
Sonra küçülen..
Sonra uzayan,
Biten..

Sabaha karşı yüzüne nur inmiş hiç bir kadın
Aşk'a inanmaz bayım!
Ama ben inandım.
Bu sayede,
Bilmem kaçıncı cümleden geçti ömrüm.
Kalbimin üstünden hızla ilerleyen tren raylarından devriliyorum geceye.
Öylece, dışını güneşe dönmüş bir kardelenim ben.

Hem, ben uyuyunca göz altları mor bir halkaya benziyorum.
Kocaman ve yuvarlak.
Kendime doğru akan bir nehir'in içini açıyorum.
Bir yığın karınca geçiyor ayak izlerimden.
Ve kocaman oluyor gökyüzü
Tutup, denizi öpüyorum..

Özge Özgen