Web Zaman Damgası

Çöl Ezgisi

müntehir frekanslarda cızır'darken klarnet iniltisi
öpülmeyi unutmuş dudaklarda birikmiş avaz gibi
haritaları yırta yırta
kapıları yüzüme çarpa çarpa bıraktın beni

granit heykeller gibi susma hakkımı kullanıp
lal ırmaklar gibi sessiz sedasız aksamda
bağıra çağıra
bentler'imi yıka yıka bıraktın beni

küskün bir mevsim gibi alıp gittin bohçanı
upuzun bir kış, sonsuz bir üşümek kaldı geriye

şizofreni seanslarında sorguladığım binlerce soru işareti
kışkırtsa da içimdeki cinneti
yüz vermedim o kuduz öfkeye
kilitledim dudaklarıma sinkaflı küfürleri

sen, göğsümü yırtıp teyellerken bilcümle acıyı içime
ben, umarsızca bekledim seni
bir terzi bulup ta diktirmedim açtığın yırtığı
yırttığın gibi gelir dikersin diye

hınçla namlusunu terk eden bir mermi gibi bıraktın beni
içten içe çürüdüm de
girmedim ardına dek açılmış kapılardan
ağaç kovuklarında annesini bekleyen yavru sincaplar gibi bekledim seni
nice aşüfte kahkahayı duydum da duymazdan geldim
ki her birinin dillere destan güzelliği

şimdi…
kim bilir kime çiçeğe duruyor anaç kadınlığın
güneş çalığı kirazlar gibi
kıl çadırların kuytusunda kim bilir kim yağmalıyor
kız oğlan kız tenini
ben susamışken sana çöl gibi
kim bilir hangi dilsiz ayna içiyor namahrem güzelliğini

ah göğsümde hamayıl gibi taşıdığım çöl ezgisi
böğrüme giren bir sancı gibi dizlerimin üstüne çökertip bıraktın beni

oysa…
bu öküzün boynuzundaki yalan dünyada bir dikili ağacım olmasa bile
şiir okur mutlu ederdim seni
avuçlarımı yakmak pahasına ekmek ve tuz getirirdim
ana sütü gibi helalinden

ah Harran'da çatlayan toprağım
ah Munzur'da çağıldayan su gözem

yokluğunun kırbasından içtiğim zehre and olsun

vazgeçmezdim senden
vazgeçmeseydin benden