Web Zaman Damgası

o kadın...

[ italik ]
ışık
olabildiğince bu gecede ay
ve bir adam tünediği yalnızlığında
gölgesine soyunurcasına
karanlığınla sevişircesine
ayyaş şişesinin bildik kaldırım dudaklarından
yine o kadın, yine hep aynı o kadın
niyetine dert yudumluyor çıplak, huysuz ve bir başına…



ahh be kadın
açamamış gül tazeliğiydi adın
sınırlarında kaybolmak değil de
sınırsızlığında sil baştanlığıma
yeniden kaydolmak yoruyor en çok beni



bilirim
kederli bir türkünün bam teline vurdukça gam
önce gözlerim delinir,
vakitsiz bir yağmur mevsimi olurum
ardından yenilir içimdeki en kudretli ihtişam



bu sular serin
bu sular uzak kıyısı ve derin
gittiğin hiç bir uzak alışamamışken yokluğuna
esir et şimdi gölgemi
sevaplarının saçaklarına



gel zaman,
git zamanlarımda hüznüme battıkça tırnakların
düşer adın aşkın güncesinden günahlarıma
kasıklarıma vurdukça prangalaşmış dalgaların
göğüs uçlarında hırpalanırcasına yine başlar bilindik kavgalarım



kanmak değil de
inancıma kanamak yoruyor bedenimi
seni bende bilmeyi, sende tamlanıp sana bölünmeyi
deli divane bir tutkuyla yalnız ama yalnız sana tutuşup
yalnız sende ve ezberime dolanan teninde erimeyi çok seviyorum be kadın…








ilhanaşıcıocakikibinondokuz[ /italik ]