Web Zaman Damgası

parantez içi hayatlar..

biz tutuşuyorduk
onlar gül yaprağıını
kokluyor.
ve
neydi diyorlardı
hepsi bir anda neydi.
rüya dedim...
hepsini soluğumla 
yüreğime diktiğim ki

geç kalman gereken
bir yer olmadığında.
erken geldiğini
düşünmen neden?

sahiplenilmiş yüreklerin sonu,
düşlerin rahmine doğmaktan
öteye geçmiyor.
yinede bir yıldız bul kendine
gökyüzüne ne vakit
b-aksan
gözgözegelebileceğin ki

yeminli bir söz gibi
dilimi keserken kelimeler
gölgeni alıp koynuma,
saçlarının kırıklarına
batarken ayaklarım..
mecbur ve mahcup
bir çocuğun
bir söze kanması gibi
kan/ıyorum şimdi.
çıplağım..
ayağımın tabanı
kadar hem de..
“tuz kadar” severken
yedeğime aldım
tüm uykusu kaçmış
kelimelerimi..
ciğerlerine hapis etmiş
bir nefeslik hava gibi.

ve benki
sevgilim olmayan sevgili;
şiirlerinden geldim şimdi
çıkmaz sokakların
tüm boşluklarından
kuyularından ve kuytularından,
pencere pervazlarından
taşan ses/lerle,
devrik ve devrilmiş
cümlelerinin içinden
parantez içi hayatların
ve daha pek çok şeyin ki

sana yazıyorum
sana yazılıyorum
sadece sana..



(...)