Web Zaman Damgası

Eski Ama Yepyeni Masaldı Aşk

'Miş'li' geçmiş zamanın gölgesinde
kıyama durdukça kirpiklerim.
Okşadı duygularımı ısırgan bir irkiliş
lodos salladı beşiğimi.
Yıldızlar aktı gözlerimden Süreyya misali.
Zemheride yaşadıkça gönüller
deli taylar gibiydi hüzün süvarileri.
Vuslata kanat açtıkça aşkın semazenleri
bulut ülkesine uçtum kuş misali.

***

Say ki;

Gerdek gömleğini açamayan kerem
ruhsatsız dolaşıyordu gecemde
Aslı'nın elleri değiyordu
yanıp kül olan yüreğime.
Kara bir çarşaf çekiliyordu
kızaran yanaklarıma.
Sıyırıp atıyordum
ruhuma bir adım kala kendimi.
Hasır altı ettikçe zaman masumiyeti.


Say ki;

Asırlık sorgularda uykusuz kaldıkça
bembeyaz bir dağa örtüyordum nefesimi
Ferhat ne kadar üstünü kazıdıysa
sevda o kadar derindeydi
Dur yapma dedikçe;
vadinin terini sildirdi dereye.
Fosilleşmiş her dizede
Şirin'in sesiyle kirlendi insanlık
kazıldıkça kinin mezarı
sevgiler kentinde gül açtı iki aşık.



Say ki;

Yol’uma düş katabilmek için düştükçe yola
tan yeri ağarırken topladım küllerimi.
Duadan bir kurdeleyi
saldım naftalin kokan bir kuyuya.
Derinlik numunesiydi
hakikatin içinde insan öznesi.
o yüzdendir ki;
vefa tonlarına boyandı
Yusuf'un gömleği.
Züleyha ise kaçış kokulu dilekti.
Döllendi acının kuyusunda aşk.
Çekerek aldılar eksilen zamandan
yalnızlık kırığı imgeleri.
Çarpışan yol otobüsü gibi
son anda gördüler birbirini.
Yakıcı bir özlemi taşıdılar dörtnala
Aşk bulutuydu
rahmetinden demlendikleri.


Say ki;

Saat ayarı verilirken kalplere
Tahir ile Zühre.
Tam gonga vuracaklardı ki;
yeryüzüyle örttüler üstlerini.
Sırtlandı dizeler şiiri
Paslı bir sarnıçtan sızdı
kanlı sancının öyküsü.
Sevdanın sırat'ında dürüldü
bu aşk hikayesi.
Ukteler mezarlığına takıldı kaldı
kadim tebessümleri.


Say ki;

Susmanın kalesine sığındıkça
Anladım ki;
acı dalında sürgündü bir sevda daha
'merhaba' buğusu üstünde
Aşk mendilini düşürdü
Kamber'in kanlı çizmesine.
Ölüm ki bir ölümle yıkandı
diz dize Arzu'nun şiirinde.
Bir kalem dikildi mezara
yan yana gelmiş iki sözcükle.



Say ki;

bir iz düşümü idi masalsı aşklar
Bin yılın özlemine
ateşli kafiyeler döşerken
bıçak yarası düşler.
Eski ümitlerin mezarlığından
eve dönerken ben
İlk harf misaliydi son esintiler.
Yokluk vals ettikçe ayrılık acısıyla
indirdim sesimin tentesini kâğıda.
Çoğaldıkça içimde toprak yollar
uçurum edindim ıslak bakışları
Hicranın kemendiyle çıkardım
Közde gül açan kelimeleri.
Asırlık sorgularda geçirdim
uykusuz geceleri.
Ruhların busesiyle ısıttım
sevgi dolu ellerimi.
Bir varmış dedikçe masala
Bir yokmuş dedikçe
yaşanmamışa benzedim.


Say ki;

Eski ama yepyeni masaldı yaşam
uğurlarken kendimizi aşka.
Mutluluğa bitişik
ölümle sevişirdik..!

Ferdaca