Web Zaman Damgası

YIKILMIŞ MÜZE

Saksıdaki gül gibi, yaşıyorken koynumda,
Kıskançlığım yüzünden, düzenimi bozarım;
İnkârım yok günahı, hepten benim boynumda,
Ettin de buldun deyip, bu aklıma kızarım.

Her yalnız kaldığımda akardı bana mecran,
Sevmekti sevilmekti, doyumsuz güzel icran,
Şimdi o atmosferin sardı yerini hicran,
Acısını çekmekten, yok başka bir nazarım.

Nerede o ruhuma şevk, neşe veren yaren?
Nerde güzelliğiyle, kalbimi saran haren?
Umudum can çekişir, ama yok zerre çaren,
Desem de sana değil, kendimedir bizarım.

Çünkü senin nezdinde, aşkımız kaldı dünde,
Bende baca tutuşur, o günlere gidende;
Bendekileri biraz ne olursun gör sen de,
Diyerek yalvarsam da, taşa boncuk dizerim.

İçimi azıp sarar, yaşadığımız her an,
Sessizliğinle sanki olursun hesap soran,
Bununla da kalmazsın, içimi biçip duran,
Olursun yüreğimde kesmeyen kör hızarım.

Aklımı böyle alır, o yaşattığın cennet,
Kriz geçirir gibi, sarar beni bir cinnet,
Dilimdeki tesellim, sen bunu rüya zannet,
İçerimden seninle yüreğimi kazarım.

İçimi girip görsen, sanki yıkılmış müze,
Yıkıntılar içinde anılarım taptaze,
Hayatım senle geçer, taptazelerim meze,
Onlarla her günüme, aşk mektubu yazarım.