Web Zaman Damgası

RUHUNUN KOKUSU ÇOCUK

Elleri terli yoksulluğun,
mahçup bakışlarıydı gözlerin.
Zarar ziyan kaybolmuşlukla başını yere eğip,
önce kuş yüreği kadar avucunu açtın
sonra diken üstünde telaşlı gülümsemeni.



Sana baktığımda titredi her hücrem...
Ruhunun kokusu çocuk,
yüzün kusursuz esmer bir çiçekti.
Dokunsam kanatların ürperecek,
sarıp sarmalasam
kollarımda ölecek nazenin bir kelebektin.
Küçücüktün işte!...



Haybeye yaşamaktan utanır mı insan ?
Ben utandım !...
İnsan telaşıyla arşınlarken kaldırımları,
anlayamadım,
zaman diliminin, hayatı sabiler den söküp aldığını.



Biçare,
hayıflanıyorum şükrüne yandığımın dünyasına.
Toplamak geliyor içimden,körpe bebeleri caddelerden.
Gizlemek geçiyor illiegal gecelerin düşünden.
Tükürmek istiyor öfkem,düzenin yontulmamış yüzsüzlerine
ve
ağız dolusu sövmek istiyor dilim,
kefeni atlastan biçilmişlerin gelmişine geçmişine.



Peygamber sabrı olsa çat diye çatlar orta yerinden.
Velfecr gözlerini görmemekle terbiye edenlerin
su katılmamış riyakarlığına.
Ulan,
kanayan yaraya tuz,
yokluk ateşine buz mu oldunuz ki
umutsuz bir sarhoşlukla salınıp durursunuz.
Sizler gökyüzünün en sönük cüce yıldızı,
Onlar ölmeden kıyıya vurmuş deniz yıldızı.


Dilek USTA