Web Zaman Damgası

İzdüşümü

I
Gecenin vaktinde
hayaletinden başka hiçbirşeye sahip değilim
Aşk değil bu; ızdırap.

Karanlığın ortasında uçuyorsun izdüşümünle
gözlerimin içinde .
Hava değil bu; sonsuz girdap.

Çık, çık, çık
Çık git odamdan
Sönsün ışığın
Öyle bıktım
Öyle bıktım ki kendimi tekrarlamaktan


II
20. yüz yıldan
21. yüz yıla taşındın benimle
Mızraklardan, atom bombalarından, kılıçlarından, kurşunlarından
geçti çağlarım

Bıkmadın savaşmaktan
Kuşatmaktan
Ganimetler almaktan
Tekrarlanmaktan

Yıkıntılarımın ortasına oturursun utanmadan
Perdelerimin gölgelerindesin
Ne zaman bir yana baksam beliriverirsin
Modern cağlarımın şizofrenisin



III
Yukarımda açık lacivert bir gökyüzünün yüzüyüm
Yıldızlarına parlayan
Sen dönüp dolaşan zalim bir parıltı
Göz alan,
diş olup da ısıran
dudak olup da susan -öyle zalim
Öyle, öyle, öyle kendincesin ki
ayaklanıp isyan çıkarırsın
uyumasın hiçbir şey
aksın kanları ile zerre hücrelerin zerre taneleri

IV
bir zamanlardı
bir ayna vardı uzaklarda
karanlıkları vardı

su gibi belirmiştin aynanın üzerinde
kendimi bıraksam su gibi girecektin aynanın üzerinden içime
Öyle kolay
öyle kolaydır ki su gibi akmak



V
sanki istasyondayım tren seslerini dinleyen
uzaklardan çığırır
yankıları iz iz iz gibi geleceğin önünden geçer
aldanırım ve hep sadece seni, ölümü ve yazmayı düşünürüm

Öyle zordur ki bunca parıldayan ışıklar arasından
ölümü seni ve yazmayı düşünmek
tutulur kalırım, kıpırdayamam
boynum hep sabittir o vakit
ve yüreğim hep kırılgan
nasıl bir ateş taşıdım
o çağlardan bu çağlara
minferimin arasındaki mızraklardan
kalabalıklarımın arasındaki ıssızlıklardan
sıyrıldın saplandın

oysa bir sistin uzaklarda
dumanların arasında boğuluyordum
geçiş hakkı tanımıştın
kendini görebilirsin dedin
gülümseyerek
kapalı şiirler yoktu o zaman

VI
Dokuz bilge adamın doğruluğu
Darağacına götürmektir onuncuyu
dokuzu da sen onuncusu da sen


VII
bir istasyondayım dokuz bilge adamın etrafımı sardığı
ve senin için geliyor diyorsun gözlerimin içine bakarak
dokuz kişinin güveni var sesinde
onuncuma sesleniyorum
onuncuma sesleniyorum diye bağırıyorsun
ahh nasılda bırakmışsın ben onuncuyu yapayalnız
onu da sensin aslında dokuzu da
bir olmuşuz biz aşk elinden
ne beklersin dokuz doğru da bir doğruyu götürebilir
bir olmuşken

tık tik tik
tak tak tak
kudretle yaklaşıyor
yankılana yankılana almaya geliyor
ve ben düşünüyorum;
ne hoş olurdu o gelmeden intihar edebilsem

sarmallar, mazgallar, balkonlar
rüzgarla ağırdan çatırdayan dallar gibi
gidişimi izlemek istiyorum
çatlıyorum ortadan ikiye
bu benim hakkım diyorum
bir ölürken bir yaşamak