Web Zaman Damgası

ANNECİĞİMİN SON NEFESİ

Haziran ayının beşi, saat iki buçuk sularında
Büyük kıyametin koptu yanıbaşımızda
Kıyamet Seni alıp aramızdan götürdü
Bizim de bütün organlarımızı söktürdü

Sen nefesini vermeden ben zaten ölmüştüm
Ahiret alemini, Sen’den önce görmüştüm
Sonra kendime geldim, ama baygın ve sersem
İflas ettiğinden taşıyamıyordu beni cüssem

Anne, hayatının güzelliği kadar ölümün de güzeldi
Diğer güzel hasletlerin gibi o da Sana özeldi
Yüzünün nuru beyaz kefenine yansımıştı
Seni gören ölü değil, daha diri sanmıştı

Haberin çabuk yayıldı Bingöl’de, Türkiye’de
Herkes bizi sorar iken, biz sürünüyorduk yerde
Çünkü dün var olan Annem, bugün artık yoktu
Hepimizin beli tam orta yerinden kopmuştu

Sen ölünce tüm ilaçlar, serumlar eczanede kaldı
Dünyanın son suyu ile de miden yıkandı
Senin ölümünle birlikte Dünya da son bulmuştu
Zaten gömüldüğün gün güneş başka doğmuştu

Anne, dünyayı terk etmen ile hastaneler de boşaldı
Uzman doktorların birçoğu boşta kaldı
Meğer dünyanın bütün hastalıklarını taşıyormuşsun
Hem de içine hapsederek onlarla boğuşmuşsun

Anne, kabrin aynen bir cennet bahçesi
İçindeki ses, Hz. Ayşe’nin, Hz. Fatma’nın sesi
Hani o gördüğün Cennetül Baki, Cennetül Mualla
Tıpkı onun gibi, yanında sönük kalır bu Dünya

Anneciğim, ‘’annesizlik’’ yeryüzündeki acıların en acısı
Bu acıyı vermez yeryüzündeki toplam acıların sayısı
Onun için anneler hep başa taç edilmiş
Dünya kurulduğundan beri bu adet devam etmiş

Anneciğim, Sen bizim her şeyimizdin
Evimiz, barkımız, aşımız, ciğerimizdin
Onun için Sen olmadan yaşayamıyoruz
Allah’a duamız, her gün rüyamıza gir diyoruz

Anne, sensiz dünya malını neydeyim
Sıkıntımı, kederimi kiminle paylaşayım
Kaybettim yolumu, pusulamı
Kimden yardım isteyip bulmaya çalışayım

Anneciğim, bütün sıkıntılarda başta koşardın
Ne oldu diye detaylı sorardın
Tam öğrenip çözüm bulmadan
Gece sabaha kadar uyuyamazdın

Senin hapşırman bizim hastalığımızdı
Senin hastalığın bizim ölümümüzdü
Senin ölümün kâinatın sonuydu
İşte böylece her şey sönüp yok oldu

Anneciğim, mezarına geldim, bana hiç ses vermedin
‘’Üzülme! Bak artık iyileştim’’ demedin
Oysa son nefesine kadar bize hep seslenirdin
‘’Üzülmeyin, ‘’bakın Ben çok iyiyim’’ derdin

Anne, gözlerine, kulaklarına toprak doldu mu?
Başına koyduğumuz taş Seni yordu mu?
Hani Sen karanlığı aydınlık kadar severdin
Kabrinin karanlığını da sevip uyudun mu?

Dünya sıkıntılarını üzerinden atan vücudun artık rahat mı?
Mezarındaki güllük-gülistanlık tamam mı?
O çok sevdiğin peygamberler, ashaplar
Gelip kabrinde oturdular mı?

Anneciğim, nereye baksam hep Seni görüyorum
Tabiatın bütün olaylarında Seni izliyorum
Hayatının filmi zihnimde dolaşsa da
Seyretmeye asla doyamıyorum

Anne, Sen rahat et ebedi istirahatgahında
Ben sürünmeye devam edeyim bu Dünya’da
Çok büyük sıkıntılar yaşadığımda
Yüzüstü bırakma gel yine imdada

Ey merhume annem, anneciğim
Ben bundan böyle her gün öleceğim
Bu fani Dünya yüzüme gülse de
Artık hiçbir zaman içten gülemeyeceğim

Ahiret hayatından bazen selam gönder, emi
Sıkıntılarını giderip deşarj et kalbimi
Dünya’nın tüm nimetleri önüme serilse de
Vermez, verdiğin hazzın binde birini

Ya Rabb! Ahirette Anamla buluşmayı nasip eyle
Bu mesajımı tüm Nebilere, Peygamberlere söyle
Kıyamet günü olan roj-i mahşerde
Cümlemizi merhamet edeceğin kullarından eyle