Web Zaman Damgası

MEDVİNA

Ben, seni asırlarca beklemeye razı oldum Medvina.
Ama ömrün mühleti alacak elimden
Bu kefaretimi.
Bilirim,
Sensizligin seliyle boğuşurken
Ben ağladığım için yağmıyordu yağmurlar;
Yağmur yağdığı için ben ağlıyordum.
Çünkü düşen her damlasında
Senin kokun vardı.
Ben her nefeste seni alırdım içime
Vermek istemezdim bir daha dışarı
Kokun içimde kalacaktı!

Ah Medvina'm!
Yandıkça adını haykırdı
Sana muhtaçlığım.
Kader deyip geçiştirdiler,
Sana sarılma ihtimalimin
Bir cellat eliyle koparılmışlığını.
Razı geldim çaresiz.
Ve tüm çarelerimi sana yadigar bıraktım.
Sarsın diye ruhundaki yaralarını.

Yokluğunda Medvina,
Adına yazdıgım hiçbir şiir
Teselli etmedi beni.
Çok sonra anladım
Dinlediğim tüm şarkılar
Bir tek sen söyleyince güzeldi.
O sesin ki bir ninniydi
Ağlayan her bebeğe
Annesinin huzurunu verirdi.
Benimse yanan canımın
Tek tesellisiydi.

İnsanlar ölümü bekler Medvina.
Ölüm de gizli köşelerde herkesi.
Ama ben bilemiyorum
gönül sancım,
Sen misin yaşam,
Ben miyim ölüm;
Ya da yalnızca ölünce mi
Sarabileceğiz birbirimizi?

Bulamadım hiçbir kitapta
Yok cevabı seyrine doymazlığım.
Ancak böyle öğrendim ben,
Ketumluğun ve umarsızlığın
Yenilmişliğini.
Ve asırlık hasretim,
Bana gelemediğin için
Nasıl suçlayabilirim seni!

Zor da olsa
Anladım artık yokluğunda Medvina'm.
Her anlatılan güzellikten
Seni çıkarmak;
Ve sana bakınca tüm güzellikleri görebilmekmiş gerçek sevgi.