Web Zaman Damgası

BİR STOCHOLM SENDROMU HİKAYESİ

İnanmak zor gelirdi.
İçimize batanların acısı olmasaydı
Ah! Olmasaydı...

Göz bebeklerimden düşülüyor tüm paraflar
Ciddiyetsiz bir şiirsellikle aralanıyor düşlerimizden
Resmiyet içinde resimliyorum Dünyanızı
Bir bombadan nanik yapan delilerden cani yapmışlar.
Ta! Soluk boruma kadar felç ciğersizliğim
Nefesim karın boşluğuma oturuyor
Hazımsız birkaç dize geğiriyorum ardım sıra
Tiksinebileceğin bir ağız kokusu gibi gerçekler
Bu iyi değil…

Bulduğumu sandığım şeyi, avuçlarından
Kaybediyorum beni.
Yorgun gözlerime atıyorsunuz imzalarınızı
Tüm hayran kalmışlığımın çıkan çivisi ile.

Olmuyor!
Sizlerden biz olunmuyor.
Böyle ‘’tek’’
Her tekil şahıs kendi mücbir sebeplerince öyledir.

Öyle sımsıkı saklıyorum ki kendimi kendime
Büyük gitmeler falan, hiç bana göre değil.
Avuçlarım sımsıkı kapalıyken gideceğim ben
Her şeyimi alacağım ama yine de küçücük,
Hepsi hepsi ne kadarsam işte.
Siz beni görmüyorken,
Gelecekteki her hangi bir şimdiki zaman gibi sıradanken an,
Hep orada olan ama sızlamadıkça varlığını hatırlamadığınız,
Bir organ kadar insanlığınızı sınayabiliyorum.
Mamafih
Lütfen gidiniz…
Çocukluğumun kestane kokusunu burnuma dayayıp
Elimizde kalan tüm masumiyeti de ciğerlerinize çektikten sonra
Müsaade sizindir.
Üzerinize kalın bir sen giyiniz Senlerinizden.
Zira insan soğuk.


Bir şiirin tek mısralık ‘’D’’ si
Kimiz ki!
Elleriniz ve avuç içleriniz
Sevilesi güzelliğiniz
Gidiniz…


Deniz...