Web Zaman Damgası

lacivert şafakların kızıl ufkunda...

[ italik ]





güneş,
dudaklarını ısırıyordu,
mavinin ıslak tarihinde
tüm alfabeyi sayacak gibiydin oku desem
inkar etme
gördüm dudaklarını
kalbin gibi heyecanlı ve uçarı...
trenler geçiyordu göğsünden
her şeyden geriye, küçük titremiş bileklerinden 
tutup savurmak kaldı seni
...
aynaların bittiği yerdeydi güzelliğin
gecenin nemli göğsünde ıslanıyordu yüzün
lacivert şafakların kızıl ufkunda
fırtınanın sesiyle kaçıyordun
dönüşü olmayan engin denizlere
denizler ki
milad'ın apaçık kanıtıdır.
dönemiyordun 
büyülenmiş bir çiçeğin resmini taktım avuçlarına.
ve geceyi öylece büyük, örümcekli bir toprak parçasında geçirdin

güneşin yüreğinde isyan bayrağı açan
eski ve yaralı bir ülkeden geliyordun
şarabın gizemli gülüşünü gezdiriyordun
deniz kokulu ormanların yeşilinde çoğalarak
güne düşmüş mevsim gibi dans ediyordun.
seni pencerendeki ışığa, sımsıcak lamba karartısına itmek isterdim.
açmamış kavak tomurcuğu kadar taze kalaydın diye.
olmadı,

kalbimdeki sana çıkan
her sokağa bakındın.
baktın bir şeyler değişecek mi diye 
seslendin kalabalığın içine.
biliyordun geri döneceğini kendi nefesinle daha öfkeli.
" Affetmeyecektin filmlerdeki gibi bu kenti."
şimdi
sevginin yeşil kıyılarında kayboluşunu anlat
dudağında sarı bir kuş gezinsin, sevineyim
kanatlarından süzüp aşk şarabını
kiraz mevsiminde kuruyan kızıl tenine süreyim