Web Zaman Damgası

hep taze dirilişler içindeyim

[ italik ]




taşıyor nefesim en yakın öfkelerimin ölüsünü
asıl gelgitler okyanus dalgalarından müteşekkil

bu gemi istediğim yerde değil hala
elimdeki pusula aynı ,
yol aynı ,
yolcu aynı
aynı menzil üzerindeyim
aynı seferde…



*



her yürüyüş bir tercih
her tercihin bir terk etme bedeli var
geçmişin buğusuna sarmadan
arkada bıraktıklarımı …
eskimiş adımlarımı ölçüyorum en ince cetvelle
o eski şehrin karanlık sokaklarında



aynı çocukluğun cennetinden süzülüp de yeryüzüne inmiş
ışıl ışıl kıpırtıları tartıyorum bir bir
elimden mavi uçurtma göğe kaçmış
bilyelerim avuçlarımda çamurlanmış
annemin azarlayan haykırışı kalbime dokunuyor




*





dal budak salan zaman ağacının kökleri en son noktaya uzanıyor
yelkovanın uğradığı akrep de hala gecenin yüzünde dolanıyor
tükenip toz olacak, yitip gidecek, eskiyip eksilecek her ne varsa
her biri sonsuzlaşacak bu gidişle


hiç yoktan var edilişin sancısı düşüyor zamanın gövdesine
tutup iki yakasından
tutup ellerinden
hallerimin, halsizliklerimin yoldaşı oluyorum


alıp başımı dağa vuruyorum efkarımı uzaklaşıp mahallemizden
sırtı mı dönüyorum sokağımıza
geride bıraktıklarımı yokuşa sürüyorum
azalan ümitlerimin ruh izlerini
tükenmeden bir kutlu muştunun eline koyuyorum
acılardan yeni acılar üretmek için yürüyorum
varlıkla yokluk arasında



*



ne olursa olsun terk etmek yok nöbet yerini
zafer kazanılsa da savaş kaybedilse de bu mevziler benim
ilanihaye gözlerim ufuklarda
hiç tereddütsüz beklerim secdelerde
menzildeyim
müjdeler gözlüyorum




ötelerde göğün ağır gölgesini dağıtan deniz fenerleri
aşağılarda bir yerlerde sonsuz nefesli bir ney
geçmişe gömülü seslerden bir ulvi teneffüs zili çalıyor
özlemler boşalıyor göğün katından yağmur yağmur
sevinçler içinde ırmaklar fışkırıyor göz göz
yeniden nazil oluyor
elle konulmuş gibi duygular iniyor kalbe




*




gecenin kıyısından esiyor sinelere dokunan rüzgar
kavgalarım dünden bugüne uzanan taze çarpışmalar
hep yeni...
hep taze dirilişler içindeyim
ilk defaymışçasına heyecan yüklü kalbimin asil duruşu
tek başına ayağa kalkmış kutlu yollarda yürümek istiyor



dipsiz unutulmuşlukları delip geçen sivri bir hatırlatmanın azabını çekiyorum
umutsuz karanlıkların böğrünü yırtan bir ışık var avuçlarımda
menzile giden yolda birilerinin gizlediği incelikleri aydınlatıyor
sonuca giden son basamaklarda


redfer
[ /italik ]