Web Zaman Damgası

SEN, ŞAİR...

Yerle yeksan olabilirsin sen, şair
Kopup geldiğin iklimlerden bile mesul
Şeceresi olmayan yetim şehirlerin
Dingin ruhuna hürmeten
Hangi örgüyse ömrünle bilediğin.

Zamandan ayrısın madem;
Kaydı kuytu olmayanlara biat;
Demli yalnızlığınla
Dirildiğin gölgene inat
Kanıksadığın aşkı
Kayıp yarımlarını bile dilimlerken hece hece
Unutulmayı sen istemedin ki.

Sebepli sebepsiz hazan makamları
Eridiğin yüreklerde sazan dolu ırmakları
Keşfine çıktığın yönergesinde yüreğin
Bedbin fiillerin reçinesine bandığın
Cahil imgeleri bile telaffuz etmekten aciz
Bir şair bozması yalnızlığın.

Aşkın gıyabında
Yolsuz kalmışlığın sanatını icra eden
Hükmüyle şatafatın
Badiresi eksik olmayan sokak aralarının
Gücü yeten kim ise
Yine soluklanan yüreğinde
Derli toplu himayesinde ölümün belki de.

Zamanın yangınlarında nükseden deli bakış
Ayrık aşkların serzenişi
Yine ölümün galip olduğu
Belirsizliğin kefareti.

Zanların itibarsız kehaneti,
Yorgunluğun kör cehaleti
Kozanda saltanat sürerken
Nereden düştün şiirin güzergâhına?
Aşkı gömdüğün ömrün hangi
Densiz yarasında
Sızlandın aşk diye diye?

Çekil aradan beylik düzen,
Sev istediğin kadar
Yeter ki gölge etme
Ne başka ihsan dilerim senden
Ne da olsan bile şairin hası
Kır dizini otur evinde,
Sen ki şairlerin yüz karası,
Dilediğince sev de ses etme
Dirildiğine inansan da
Sadece uy düzene
Yaşa kendi halinde.

Sevdik seveli hazanlara düştü yolumuz,
Garbında dünün tuttuk çetelesini hayatın
Derledik belki
Dinledik mi? Asla.
Sustuk mu?
Elden geldiğince.

Metazori bir kahkaha kondur şu son dizeye
Fıtratın kaçıncı kayıp cumhuriyetiyse
Edindiğin değil ama edilgen kimliğin;
Surların gölgesinde
Alsan da bunca iltifatı
Sen ki;
Sessizliğin dili zaten
Mihrabın oturmuş düzeni.