Web Zaman Damgası

Rücu

rüzgarıma tembih ettim
artık senin saçlarında esmiyecek
ateşimi kül'ledim
sana bir kıvılcım bile düşmeyecek


kaç zamandır bir pusu tüfek çatmış beynimde
nal seslerinin korkutan gürültüsü ile içimden deli taylar geçiyor
dişine kan değiyor sevdamın
değişiyor kalbimin ritmi
eskisi gibi atmıyor, sen… sen… diye


vahşi otlar sarıyor bahçemi
dalıma kara kuzgunlar konuyor
fırtına vurmuş ağaçlar gibi çatırdıyor sevdam
yıkılıyor kendi ellerimle kurduğum, o firuze gök kubbe
zehirli bir atık gibi içimden sızıyor sevgin
adına aşk dediğim bu cehennem soğuyor


sen kefenleyip gömdün ya bizi, kalbinin süveyda'sına
kızılcık şerbeti gibi içirdinya yokluğunun zehrini, kendi kanıma bana bana
bende kafamı taşlara vura vura
çıkarıyorum o vampir yarasayı beynimin dulda'sından
uyandırıyorum içimdeki o miskin celladı
bir martı sırtını dönüpte denize, nasıl yürürse çöle
yada bir çocuk nasıl iterse, o minik elleriyle memeyi
işte öyle…
vazgeçiyorum senden!


çözülüyor öfkemin bukağı'sı
senin o karanlık mahzenlerinde, isli meşale gibi yanmaktan
kukumav kuşu gibi yedi yirmi dört seni düşünmekten
yaralı köpekler gibi senin peşinden sürüklenmekten
vazgeçiyorum!


sakın…
sakın sadakatsizlik sayma bu eylemi
kahırlı bir sürgün
kanlı bir rücu bu!


artık bende herkesin sevdiği gibi seviyorum seni
hiç düşünmüyorum, senin beni düşünmediğin gibi


deniz gözlüm derdin ya… gözlerimi ateşe verdim!
mavi’den gri’ye döndü gözlerimin rengi
artık bende, herkesin gördüğü gözlerle görüyorum seni


saçların…
ellerin…
artık her şeyin kül rengi