Web Zaman Damgası

Târih-î kadîm, Tevfik Fikret, Uyarlayan : Sunar Yazıcıoğlu

TEVFİK FİKRET
TÂRİH-Î KADÎM (Eski tarih)
Günümüz Türkçesine uyarlayan:
Sunar Yazıcıoğlu

Beşerin köhne macerasından
bize efsaneler anlatan;
bizi, ölmüş atalarımızın
geçmişin boşluğunda bir siyah ve uzun
gece teşkil eden hayatından
ninniler uydurup uyutan;
bize en doğru, en güzel örnek,
diye geçmiş zamanı göstererek:
Gelecek günlerin geçen geceden
farkı yok, hükmü yok sanısı veren;
ve alnındaki altı bin yılık
buruşuklarla şüpheler karışık.
Başı, maziye yani rüyaya,
ayağı, ati denen heyulaya
sürünen bir deri bir kemik kalmış heykel… Onu bazen
durdurup nazarımda tiksinmeden
sorarım eski hatıralarından.
O bir feylesof, biraz sırtlan,
ve bütün kabalığıyla bir hortlak;
unutulmuş geceyi yoklayarak
boğuk, paslı bir dillilikle
bana başlar birer birer nakle
zamanların art arda gelen olaylarını:
Hep felâket, elem yığınlarını!
bir şanlı asker geçse her zaman,
daima geçtiği yola kan saçan
bir bulut gölge bırakır; mutlak
başta, en başta kanlı bir bayrak;
onu bir kanlı taç eder takip,
sonra kan dökenin tahrip vasıtaları:
Mızrak, yay, kılıç, topuz, balta,
mancınık, top, tüfek, sapan… Arada
kanlı âmirleriyle savaş süvarisi;
sonra artık alay alay köleler…
Mutlaka bir muzaffer, on mağlup;
çiğneyen haklı, çiğnenen hatalı.
Zora alkış, gurura secde: soyluluk
zayıflık ve aşağılıkla aynı.
Doğruluk dilde yok, dudaklarda;
hayır, ayaklarda, şer kucaklarda.
Bir hakikat: Hakikat zinciri;
bir belâgat: Belâgat kılıcı.
Hak güçlünün, yani kötünündür;
en açık öz söz: Ezmeyen ezilir!
Her şeref yapma, her saadet dolaşık;
her şeyin başı, sonu karma karışık.
Din şehit ister, gök ise kurban;
her zaman her tarafta kan, kan, kan!..
Söyler, inler, sayıklar; velhasıl
beşerin, anlatır ne yolda, nasıl
bu bozuk ömrü sürdüğünü;
görürüm kanların köpürdüğünü,
o iskeletin o dişlek ağzında,
sesinin zorlayan titremesinde
öyle ürküten bir inilti yankısı
işitir, öyle titrerim ki, yer,
sanırım lanetten titrer …
İndir, ey çekişme mahşeri indir
perdeleri, yürekler acısı sahnene!
Sönsün artık bu daimi fitne.
Hele sen, ey cılız gelenek,
yetişir çizdiğin siyah çizgiler!..
Biz sabah isteriz sabah; o uzun
geceler bollukta yaşayana hayır olsun!
Kimsin ey gölge, sen ki, çok içip
haksızlığa doğru acele edip!..
kanlı bir şeyle oynamış gibisin;
belli, düşmanısın hemcinsimin.
Kahramanlık… Esâsı kan, vahşet;
beldeler çiğne, ordular mahvet;
kes, kopar, kır, sürükle, ez, yak, yık;
ne, aman! bil, ne, ah! işit, ne, yazık!
Geçtiğin yer ölüm, elem dolsun;
ne ekinden eser, ne ot, ne yosun;
sönsün evler, sürünsün aileler;
kalmasın hırpalanmadık bir yer;
her ocak benzesin mezar taşına;
damlar insin yetimlerin başına…
Bu ne vicdansızlık, ayıp, ne utanç?
Yere geç gücünle ey serdar!
Her zafer bir harabe, bir mezar;
ey zapteden, utan şu mezarlıktan!
Yıkıl ey köhne bağımsızlık tahtı;
kahrının altında inliyor nesiller!
Parçalan ey yenik düşmüş taç,
şu yığınlarla sefil ve muhtaç,
hep senin, işte, hep senin eserin!
Gözyaşından yapılma incilerin
görsen artık nasıl yosunlanmış…
Size mazi ne hisle aldanmış?
Bilsem, ey kana susamış kargalar,
sizlerle dolu karanlıklar,
Fikre artık yeter tahakkümünüz;
yaşanır pek güzel üstünlüksüz.
Sizi tarih eder himaye, gidin,
gece dostudur şakilerin.
Ve yoklukta, yerin altında
boğulun sakladıklarınızla;
işte size en güzel müjde:
tasarlanan armağan gelecek devirlere;
işte hakiki hürriyet:
Ne savaşan, ne harp, ne istila;
ne saltanat, ne bahtsızlık, ne sataşma;
ne şikayet, ne de ezen istibdat;
ben benim, sen de sen, ne kul, ne hükümran!
O zaman ey hırlayan iskelet,
şimdi “cenk, ihtilal, anlaşma, çıkar …”
diye saydıkların meçhul kalır;
birer ucube ya da hayalet hikayesidir.
Yırtılır ey köhne kitap yarın
fikirlere mezar olan sahifelerin
fakat bunu kimden ümit edelim;
Bu yüce yaradılış evrimini kim,
hangi kuvvet üstlenecek.
Kâinatın sahibi… Evet gerçek.
Kâinatın sahibi olan tanrısal kuvvet,
o yaklaşılamayan suskun surat;
o fakat aslı hep bu kavgaların!...
Ey gökyüzü, ey selleri asırların,
şimdi sevilen baygın bir şarkı,
şimdi zindanda, tutsak bir kuru ses;
şimdi yanık ya da kıvrak bir nakarat
bir geniş “Oh!”, bir derin “Heyhat!”,
bir dua, bir kaside; şimdi sâkin,
şimdi sallaması inatçı bir yelin,
şimdi bir garip istek,
şimdi sabırsız bir başa kakma,
şimdi bir titreme, bir çan nağmesi,
şimdi bir davul ve kös inlemesi;
şimdi aczin sessiz ağlayışı;
şimdi kahrın kişneyen şükranı;
şimdi düzgün ve özlü bir hutbe,
şimdi mahcup, hasta bir yalvarış;
şimdi bir gülüş, şimdi bir yürek oynatan,
şimdi dehşetli bir haykırış olan
çalkalanmaların gürültüleriyle
inleyen boş kubbe söyle!...
Söyle sen her sedanın yankılandığı yersin,
şu yas feryadı içinde hangi ses,
yankısının üstünde yürüdüğü bilinen
ulu mevkiye yükselebilmiş
ve söyle hangi dua kabul edilmiş?
Ey İlahi gök!
Seni din büyüklerinden dinledim:
“Benzersiz ve noksansız,
“diri, canlı, yüce ve güçlü
“rızkı veren, istekleri gerçekleştiren,
“ezen ve cezalandıran, her şeyi bilen,
"görünen, sır olan her şeyi görüp işiten,
“çaresizlere yardım eden,
“kendi her yerde hazır ve nazır…”
Diye vasıflandırıyorlar. En parlak
vasfın “Ortağı yok” iken bak,
kaç ortağın var şu bataklıkta?
Hepsi cami hizmetlisi, güçlü ve gazap eden,
Hepsinin sıfatı “ortağı yok”,
hepsinin emirlere uyması, yasaklaması, saltanatı;
hepsinin gökten gelen ilhamı,
hepsinin güneşi, ayı, yıldızları,
hepsinin var bir görünmez tapılanı;
hepsinin var bir vaat edilmiş cenneti;
hepsinin bir varlığı, bir insan yönü,
hepsinin saygı duyduğu bir peygamberi
hepsinin cennetinde hurileri,
hepsi insanların cehenneminden gına getirmiş;
hepsi halkından istiyor, yenik
iki büklüm bir sabırla başı eğik…
Ben ki hepsinden şüphe ederim;
kime sorsam diyor ki “yok haberim”.
Kim bilir belki kuruntu hepsi;
belki aldatmak hayatın gereği?
Kim bilir, belki hepsi doğru da ben
kendi hissimin yanıltmasından
varı “yok” bilmek istedim, yoku “var”.
Şüphe… İşte suçlanmam bu, ne zarar?
Şüphe, bir nura doğru koşmaktır;
gerçeği aydınlatmak bilenler için haktır.
Kim bilir belki biri mevcut;
belki ahrette var… Fakat bu vücut
eseri olmakla yaratanın
niye olsun esiri bir cefanın,
Kim bilir belki aslımız toprak,
onu sıkıntılı bir çamur yapmak
ki gözenekleri kanla, yaşla dolu,
hangi hain tesadüfün işi bu?
Hem niçin yoktan eyleyip icat
sonra yokluğa gitmelerine yol açmak?
Bu kötü işi bir yaratan işlemez;
var eden mahveder, harap etmez!...
İşte en zorlu hasmın ey Yaratan,
seni Gök kubbende kızdıran,
bize vaktiyle öfkenin zehrinden
verdiğin bir yudum, odur bu yılan;
bileceksin bu hasmı elbet sen:
Şüphe!...En zalim, en güçlü düşman.
Bizi en çok aldatan belan,
yahut en gafilane yanıltan.
Bak bugün “hile, kurnazlık, sapma”,
seni var ettiklerinden uzaklaştırıyor;
üflüyor mabedindeki meşaleleri,
kırıyor elleriyle heykelini.
Ve bütün kudretinle felce uğratılan sen
çöküyorsun… Ne mahvolma burçlarında,
ne yıldırımlar, ne bir kızgın esinti,
ne cehennemlerinde bir galeyan;
ne bakışlar mateminden haberdar olan,
ne kulaklarda bir hazin çınlama…
Kopsa tabiattan bir zerre cismin,
duyulur hiç olmazsa bir yakınma. Sen
göçüyorsun da Gökyüzünde ve Yeryüzünde
yok tabiatta bir inilti bile.
Aksine her tarafta kahkahalar,
yalana ancak iki yüzlülük ve ahmaklık ağlar.

TEVFİK FİKRET
Günümüz türkçesine uyarlayan:
Sunar Yazıcıoğlu