Web Zaman Damgası

Kendine Dargınlar Sokağı

Yalnızlığı yalnızlığına benzeyen birinin
gölgesi düştü mü göğsüne.
Kasvetli bir manzara resmisin;
kuşların terk ettiği
seni farklı kılan.

/yanyanalığı ruhunla yüzünün/

bulmaktan korktuğun bir şeyi arıyorsun sanki.
Kuzeye bakan odalara sokulan rüzgarsın sen,
kaybolmuş çocuk peri..

Seni kışkırtan arada bir içindeki öteki kişi,
yıldızlardan örülü bir hamakken gökyüzü.
Günden güne sarıyor hayatın boş bırakılmış sayfaları.
Gitsen,
/Kendine Dargınlar Sokağı'ndan şimdi/
hüznünden aşınmış eşyalar bekler seni.
Nasıl bir acıydı ki o göğsünde hüküm süren

acırdı elini sürdüğün her şey.
Baktın ki boydan boya boşluk...
senin olan hiçbir şey yok.
İmkansızı zorlayan akşamdan kaçırsan da gözlerini,
seni kendine isteyen gecenin yüzünde seyrettin suretini.

Yanlış yaşanmış kayıp bir mevsimi bekledin.
Günden güne çoğalırken keder bir ses;
bir dokunuş bekledin.
/incelikler geçer daha vakit erken/
deyip,
beklerken yüreğinin sokaklarında
kendinden büyüttüğün acıların bir bir geçip gittiler.
Baktın ki,
sana senin kadar yakın hiç kimse yok.
ara(n)maktan vazgeçtin çocuk peri...