Web Zaman Damgası

KIRILIYORUM

AİLEME.
Çiçekler dikiyorum tarlalarda.
Büyüyor, büyüyor, büyüyorum.
Papatya mis kokuyor yaylarda,
Beyaz bir yelken oluyor dudaklarım,
Ellerim deniz gibi seyrediyor seni.

Rüzgar oluyorum usul usul.
Sert vuruyor yüzüme dalgalar beni kıskanıyor,
Yağmur kokuyor sonra kırılıyorum.
Tarlalar çağırıyor beni yelkenlerle,
Seni soruyorum kızgın yüzüme,
Neden birikiyor tortu, anlamıyorum.

Sabah 5.40 oluyor,
Gözlerim kapalı, ölüm soluyorum.
Burası istasyondu sanki, geçmişte duruyorum.
Kaybettiklerimi düşünüyorum,
Karanlık bir soluk kokuyor pencerem,
Yolculuk beni üşütüyor, yine yolculuk soluyorum.

Yangın kimseye dokunmuyor,
Tenim o kadar soğuk ki üşümüyorum.
Bu sabah yine kimsesiz oluyorum,
Kayboluyorken gözlerimde umut,
Çocuklarımı düşünüyorum,
Gülüyorum yeşeren çiçeklerimle.

Karşımda içinden gülen bir sürü sahtelikler...
Çağırmayın beni tuzakların girdabına!
Bir minik dünya kokuyor, hayallere uzanıyorum,
Eşime bir sürü söz veriyorum,sen yoksun.
Kim bilir zihnim nerede, kanepede uzanmışım,
Bir şiir düşüyor gözlerime, kayboluyor sonra kırılıyorum.

Papatyalar yeşerdi, sular yangın yerinde berrak bir hüzün.
Çocuklar duysun sesimi, çocuklarım gülsün.
Ellerimde yosun değil hayallerim büyüsün.
Yine koşuyor karmaşık bir dünya pencereme,
Sen hüzün içinde gülen bir türküsün.

IĞDIR 4 ARALIK 2016