Web Zaman Damgası

Kendini sobele...

Tutsa yıldızlara dokunacakı,
Ya da yedi renkli göğün kuşağını bağlayacaktı saçlarına...

Son gurbeti,
İlk gurbetti...

Ne gelebildi,
Ne de gidebildi...

Çocukluğu döküldü göz yaşlarında avuçlarına,
Ne kadar şımarıktı?
Kabuklar saçıldı başına,
Omuzlarının ağrı/sı dizlerine indi,
Güç bitap ulaşmıştı mavi göğün örgüsüne,
Deniz kokuyordu asırlar öncesi toprak,
Yığılmış, dağılmış, saçılmıştı taşlar gurbet ovasında,
Bir şeyler iyi gelmişti ruhuna,
Öyle ya alışkındı ölüm üşümelerindeki soğuğa...

İlk kez gerçekten üşümüştü,
İlk kez mecaz değildi titrek üşümesi,
Gerçekten üşümüştü memleket bildiği bedeni...

Avuçlar avunur,
Avuçlar seni gurbetinle mutludur..

Şimdi istanbul düşü sarmıştı us kalabalığını,
Git oralarasa!
Senin tarihini yazsın o şehir,
Senin toprağının tuzu, mavi denize karışsın,
Bir çift maviyle tanışacaksın,
Gök ve su maviliği...

Ezberleme bu sefer tanımadığın şehri,
Uçsuz bucaksız bir kalabalık bekliyor seni,
Koş o şehrin çoğunluğunun gürültüsüne,
Özgür ol olabildiğince,
Depreşmiş köhneliklerin savursun seni kalabalık o şehirde...

Saçlarına özenme,
Yüzünün en masum halini göster nemli güneşe,
Merhabanı ilk sabahtan sal,
İyi geceni dalga seslerinde ışıyan yakamozlardan dile,
Tekrar doğ, tekrar martı seslerini dinle,
Gitmediğin onca yıllardan özür dile...

Sev !
Sevdayı koynundan söküp çıkar ,
Saklanmış yüreğinde, kendini sobele,
Kırlarından gelincik çiçekleriyle saçlarını süsle,
Küskün ruhunun özgür melodisine kulak ver,
Ezberleme sevgileri,
Biraz kardeşçe, biraz insanca sev,

Yine ezberleme hayatı,
Bütününde hepsi senin şansındı...

Sevinç/lerin hepsi senin elinde,
Duymaktan çekinme,
Senin için çalan hayat melodisini dinle...

Aybüke