Web Zaman Damgası

Ömrümün En Uzun Vardiyası

Senden önce, hangi gülüşü ektilerse yüzüme, tutmadı
Senden sonra da…
Ve ben anladım ki, benim yüzümün toprağı bir senin gülüşünü sevdi…

Geldin,
Karanlıkları yara yara
Mutsuzluğun belini kıra kıra geldin
Ardın sıra bırakarak bütün kötü dünleri
Hüzünleri süpürüp sokağımızdan
Denizin mavisinde boğarak
Ve gökyüzünden güneş gibi doğarak
Tabiatın tüm renklerini gözlerinde toplayıp
Kapılarımı ardına kadar açtın
Kucağında tebessüm çiçekleri
Ağzın gülüş dolu, taşarcasına dudaklarının kıyısından
Düştüğü yer Gülizar olmaya hazır
Aklıma zarar,
Yüzüme nâzır…

Sevdin,
Annem gibi sevdin,
Kıyamadan saçımın, sakalımın akına,
İncitmeden örselenmiş ruhumu,
Kundaktaki bir bebek gibi sevdin…
Yabancı olduğum ne güzel şey varsa tek tek tanıştırdın
En çok da sadece adını bildiğim ama hiç görmediğim mutlulukla…

Gittin,
Ruhumda bayraklar bir bir yarıya çekildi
Toprak kısırlaştı
Bir başakta sütten kesildi buğday tanesi
Derelerin susuzluktan çatladı dudakları
Kuşlar göç etti uzak ülkelere
Çiçekler dallarına kırıldı,
Ve hiçbir dal gövdesini sarmadı hiçbir ağacın bir daha…

Kaldın,
Ömrümün en uzun vardiyasında kaldın
Yarı aç ama saf çocukluğumda
Gençliğimde,
Kalbimin en bakir
En kirletilmemiş arafında,
Bayram sabahına varma telaşıyla uyumadan sabahlayan bir çocuğun hevesi gibi içimde,
Ve bir yumruk gibi yüreğimde,
Kaldın!…
Biliyorum, kaç deniz içsem geçmeyecek/sin…

Geçme de zaten….

Sevgilim, ben sana verdiğim sözü tuttum
Sevdim,
Uzaktan sevdim,
Gürültü yapmadan
Buğulu sesimi gömüp gırtlağımın en derin yerine
Dudaklarımı kanatıp dişlerimle
Kelimelerin de canını yakıp biraz
Sevdim…
Sana olan açlığımı, susuzluğumu masallar anlatıp uyuttum
Karanlıkları boydan boya örtünüp üzerime
Ve vuçlarımın içine saklanarak…

Sevgilim, senin hiç düşün ağrıdı mı?
Benim ağrıdı
Senden sonra çok ağrıdı
Hep ağrıdı
Hep
Çok…

S.U.

Serkan Uçar

05.12.2017