Web Zaman Damgası

Kâlbimin Misafiri

Kâlbimin Misafiri

Gözlerimin gördüğü en büyük yalancısın,
Kâlbimin misafiri! Bil ki ona acısın.
Bu hâllerinle bile, hâlâ da sabrederim,
Senden uzak duramam, gönlümün ilaçısın.

Küçük yalanlarınla şansını çok zorlarsın,
Sana sevgim olmasa ancak böcek kadarsın.
Hiç söz dinletemem ki, kâlbimi tutsak aldın,
Bilmem nasıl dönüştün, kör gözlerime altın.

Madem gönlüme girdin, sus da rahatına bak!
Bilmem neler ettin de, kâlbim artık bir tutsak.
Niyedir bu cilveler? Sanki çok mu güzelsin?
Ninemde bile vardı, şu elinle şu ayak.

Kâlbimi ne çok yordun, kapımı çalıp durma!
Hep de çile çekerim, varamam rahatıma.
Yine küseceğini bilmezmiş gibi yapıp,
O incecik kollarla beni tutup da sarma!

Bir gülüşünle bile, içimdeki o kâle,
Bir viraneye döndü, geliverdi ne hâle.
Bu nasıl bir cesaret; sen kendini ne sandın?
Şimdi, sen işgâlcisin; tarih yazan bir lâle.

Söyle be elâ gözlüm! Dost musun, düşman mısın?
Açılmayan gül gibi, rengi anlaşılmazsın.
Kader senle yazılmış, şansıma sen düşmüşsün,
Kâlbime bir taht kurdun, isterim böyle kalsın.

09.12.2017

Mehmet Semercio