Web Zaman Damgası

mışlı geçmiş çiçek kokuyor

[ italik ]



biçim biçim lodoslar ağlıyor sahillerimde
renkler düşüyor bir bir
sarı yapraklar dökülüyor baharlarımdan



karanfil sevdaları ile dolu yüreğim
kar üzerine gül desenli rüyalar çiziyorum
püfür püfür hayaller esiyor
hasret düşleri sinemde alevlenerek
kiraz bahçesine dökülüyor zaman



parlayan mumun son karanlığında
kayboluyor gemilerim
içimdeki rıhtımın uzaklarında



*


geçmişten sesler zihnimde şahlanıyor
nice hatıralar kelimelerle izahlanıyor
içimdeki şehrin siluetini süsleyen gölgem
kiraz ağaçlarıyla dolu
öyle müşfik öyle sıcak
mışlı geçmiş çiçek kokuyor her biri



kaybolan fotoğraflara soruyorum kendimi
kentin sokaklarına gizlenmiş anılara
kıyısında kalmış metruk bir taşra istasyonu
şerha şerha ayak izleri var orada benden
bir şeyleri unutmak için
unutulanları yeniden yaşamak için



vakitlere kenetlenmiş
aşkın en güzeli fısıldanıyor kulaklarıma...
dokunuyor usulca geçmişe kilitlenmiş ruhuma
huzur buluyorum
otobüste trende vapurda



şehrin astarını en ince yerinden yırtmışlar
sökülen zemini kırık iğnelerle dikiyorum teker teker
böğrü yırtılan güneşin ışıklarını yerli yerine
ete kemiğe bürünmüş halini
hislerimi duygularımı umutlarımı



redfer
[ /italik ]