Web Zaman Damgası

KENDİMDEN BİLE YOKSUNUM...

İçlendiğim kadar içerliyorum,
İçselleştirdiklerime binaen yoksunlaşıyorum,
Yosun tutan gözlerimdeki küfü bile mimlerken,
Kuraklığın kanatlarında göçebe varlığımla
Gökten nasipleniyorum,
Belli ki sonbahardan sızan hüznü yumrukluyorum aklım sıra,
Defolu kimliğin de dokunduğu yalnızlıkla
Büyüyorum yine ıssızlığın kuytularında.

Kayıt dışı sevdaların tutanağı sadece yüksündüğümle
Yüzümü çevirdiğim;
Kanıtların ehli sağduyumda sadece ölüm emri
Yine aklım sıra;
Adilane bildiğim ömrün tutsağı hicivden nasiplendiğim
Sonra da hoyrat bir tını ile
Sakinleşmeye meyyal
En hazin fatura
Ödemek ne kelime
Ödünlerimden bile sorumlu iken;
Ölmek yine rehavetin konuşlandığı
Karanlık odalarda
Bir minvalmişçesine bir de
Meramı olmayan dertlerin haznesinde;
En derin çığlık.

Sözüm ona mutluluğun dokunacağı;
Sözsüz cümlelerin suskunluğuna mil çektiğim;
Karambola giden hükümlerin de ıskaladığı
Benlik haritamda
En aykırı uç
Saf tuttuğum değil de
Saflığımla avunduğum;
Hani olur da;
Kanıksadıklarıma kanarım ömür boyu
Hem de ne için, demenin bile bedeli var iken;
Demediklerime kılıf geçiren.

Sözden ırağım kaç zaman;
Kendimden bile yoksunum;
Kendilerden müteşekkil sığlarında gönül haritamın
En mağdur beyanıyım
Yine tozlu yollardan geçmektense
Toz duman edildiğim o lahitte
Bin bir heceden ziyade
Birlik timsali bir mağdurum
Yine içimin hezeyanlarında;
Yine dışımın beyanında;
Yine, demekten yorgun düştüğüm
Ömrün vebalinde
Korumacı kim ise,
Solunda tutuklu olmayı yeğlediğim
Bir çocuk hüviyetiyle
Kayıp gitmenin bile mesuliyeti
Yine kayıp bir bedende…