Web Zaman Damgası

KAYIP BELKİ DE AYIP BİR ŞİİR...

Sözcükler kırağı çalar usulca
Sonra susarız şiir dilinde.
Yetim düşlerdir alıcı kuşların
Bağlanmış basireti.
Top yekûn isyandır
Evrenin teamülü.
Sonra da düşer başımız öne
Evrildiğimiz her günün yüzü suyu hürmetine
Temaşa ederiz satırlarda;
Yüreğin biriken tortusunda ne çok hutbe.

Yine dirliğin ilk tohumu
Ve nüktedan bir fısıltı
Görmez gözlerin de sönmüş feri
Hanidir kalp gözü kollayan her yürekte
Sonra da mecali kalmadan
Şafağın seyrinde.

Gönülsüz olsak da bazen adına hayat denen terane;
Zor olsa da susmaların bedeli;
Zan altında olsak da her gün ve gece
Çenesi düşük şiirler besleriz yürekte
Sonra da kebir defterine işler gibi
Çentik atarız görmediğimiz onca düşe.
Düşünceden ırak bir yürek;
Sabrı noksan bir yetim babında
Körelen ömrü kor biliriz;
Sevdayı da köz.

Sevgi ırmağında yüzen umut misali;
Her şiire de şerh düşeriz ansızın
Ve anlık gayelerden çıkıp da yola
Sonlu hayatların buğusu tüterken üstünde
Yürek denen neferin en kuytusunda
Biriken o tortuyu da yok sayarız;
Hayatı hibe ettiğimiz ölümü yok sayarız hem de nasıl
Yok sayıldığımız yetmezmiş gibi
Yoksun şiirlerin yakasına yapışıp;
Sevda denen nameleri aşkla ıslatıp.

Sus pus yürek tayfası;
Körelen ihanet sarmalı
Sonra da ukdelerden kalan bir imgede
Sır misali geceyi kucaklayıp da yordarız ömrü
Hem de hece hece
Hele ki istikbalinde şiirin
Derleriz yasımızı;
Toplarız yüreğin ehlili onca sevgi bestesini;
Tozutan ahkâmlardan nemalanıp
Severiz kendimizi;
Daha çok hem de nasıl;
Daha az umut eken belleklerden arda kalan
Şaibeli güncesinde
Hayat denen tufanın
Ve kayıp izbelerde
İzlek misali her tebessümden kayıtlı;
Her teamülden sızan kayıp belki de ayıp bir şiir
Bellediğimiz günü saklarız en derinde.

Yaşamaktansa sığlarda
Ağlarız derinlerde;
Hem de nasıl
Hele ki yüreğin erbabı bir sure ise
Görünmezin gücünden nasiplendiğimiz;
Bir es verip de aşka dair
Ne ise zor ispatı.

Yaşarız sakilce,
Severiz delice
Ve susarız hece hece
Yine şiirin ikbali nasıl ki kayıtlıysa
Yürek denen yonganın izinde
Hem de ne için yaşar insan, demenin
Vebali yine şiirin dizelerinde
En yorgun tefrika
Aşk ve insanlık adına
Hele ki;
Demelerin bedeline yanık iken şu kelam
Bir katre de olsa
Mutluluk düşsün diye payımıza.