Web Zaman Damgası

Âdem’e mektuplar (5)

[ italik ](Nerede hata yaptık?)

Yaptık yazboz tarlası, nasılsa büyür mahsul!
Değil yüz yıl sonrası, beş yıl sonrası meçhul.
Çaresiz olmaz zengin, naçar kalır hep yoksul.
Eğitim denen gemi kıyıya vurdu Âdem.

Saygı denen bir vasfı öğrenmedi bu nesil.
Tatmadı paylaşmayı bencil oldu velhasıl.
Kirlenmemiş kalplere sevgi vermekti asıl.
Hırçın davranan çocuk toplumu gerdi Âdem.

Kullanmak şöyle dursun, aklı unuttu okul.
Teknoloji var amma! Kaymış bir kere şakül.
Bilgisayar, telefon çocuk için çok makûl!
Değer vermedik ilme, kafalar durdu Âdem.

Çaresiz ana baba çocuğa verdi tablet.
Dedi: Evde eyleşsin, sokaklar çok çok berbat.
Şaşkındı yıllar sonra; Bu muydu benim evlat?
Beton yığınlarını vahamet sardı Âdem.

Çok sevdik evlatları koşturduk gündüz gece.
Unuttuk eğitimi imkân sunduk sadece.
İstedik okusunlar, lâkin sonu bilmece.
Ektiğimiz tohumlar sağlıksız sürdü Âdem.

Bırakın konuşmayı zor gelir gülmek bile.
Kalmadı arkadaşlık yarenlik artık çile.
Bağlandı telefona, saygı, sevgi boş kale.
Zamane çocukları bizleri yordu Âdem.

On iki eylül günü, on beş temmuz gecesi,
Kurban oldu teröre gençlerin binlercesi.
Biz olduk hep bilmeden Batı’nın eğlencesi.
Emperyalist oyunlar gençleri kırdı Âdem.

Arttıkça boşanmalar sevgisiz kaldı çocuk.
Pek çok kötü huyları çevreden aldı çocuk.
Şer odaklı çetenin içine daldı çocuk.
Neslimize ağları büyükler ördü Âdem.

Sokaklar okul idi, eğitirdi nineler.
Coşardı mutlulukla eski viran haneler.
Üretmeyelim şimdi anlamsız bahaneler.
Çocukların dünyası çıkmaza girdi Âdem.

Es geçildi kutsallar, gördüm ki Bayrak yerde.
Vatan, Millet diyene kapatıldı her perde.
Din eksenli eğitim çare olmadı derde.
Basiretsiz erklerin gözleri kördü! Âdem.

Eğitti Macit genci, söyledi gerçekleri.
Çalıştı arı gibi, doldurdu petekleri.
Aydınlattı kendince gelecek kuşakları.
Gençlerin dünyasına ulaşmak zordu Âdem.
Kazanılan her bir fert Ülkeme kârdı Âdem.

Mehmet Macit
10.10.2017
Dikili/İzmir[ /italik ]


Aynı bina içinde komşu komşuyu bilmez
Yüzleri sirke satar kimse kimseye gülmez
Eğilip bir çocuğun akan burnunu silmez
Kötülüğün ehline insanlık zordu Adem.
Hicran Aydın Akçakaya