Web Zaman Damgası

YİRMİSİNDE KABİR

Yine yalnız başınaydım sokaklarda.
Yalnızlığımdan kaçıyordum, yalnız kalarak.
Bu kahpe dünyadan kaçıyordum belki
Belki de sımsıcak düşlerimden saklanarak.

Beni, zalimce vurdular anne,
Canıma kıyıp da aldılar anne,
Bulamazlar dedim buldular anne!
Çaldılar senden.

Çomak soktular sonunda yalnızlığıma
Ve beni sensizken kimsesiz yapan hasretime.
Bozdular işte yalnızlığımı,
Sırtıma sapladıkları paslı bir bıçakla.

Ölüm,bana sen gibi gözüktü,
Onu kucaklayarak karşıladım.
Hoş geldin, dedim
Hoş geldin ey çaresizliğimin duyulmaz çığlığı.
Kimdi soluğumu kesen bıçağın sahibi?
Kimdi seni ağlatan bu deyyus?
Görmedim, göremedim be anne.

Ardından,
Adi bir cadde sarmaladı yüzümü.
Ve etrafımı çevirdi,
Acı sireni çalan bir polisin bandı.
Üzerime örtülen bir gazete:
‘Esrarengiz ölüm!’ manşetli.
Sanki benimde sinsice öldürüleceğimi
Bile bile üzerime serilmiş gibi.

Neydi örtülen bu gazetenin sebebi?
Isıtmak mıydı soğuk şubat ortasında?
Utanıyorlar mıydı kıydıkları bu genç ölüden yoksa?

Hayatımda ilk kez,
Senden başka birkaç el yıkadı beni.
Ve üzerime sardılar,
Teninin beyazlığında bir bezi.

Eller üzerinde taşınıyor sonunda oğlun,
Neden bu kalabalık kim bu insanlar,
Bu kadar insan mı vardı benim hayatımda?
Düşünsene be anne,
Düğünümü de bu kadar insan mı dolduracaktı?


Sen niye yoksun bu kalabalıkta,
Hayatın anlamına gözlerinde rastladığım sevdiğim?
Sen nereye gidiyorsun kardeşim?
Peki ya sizler yıllarımı harcadığım can dostlarım
Bu karanlık kabir kapısına kadar mıydı,
Ayrılmaz dediğiniz yollar?

Bari sen gitme be abi,
Alıp götürsene
Terbiye ettiğin haylaz kardeşini.
Sen anne, sen nereye?
Önünde uzanıyor ya işte yavrun!
Ve gözyaşların sızıyor usulca tabuttan içeri.
Ne olur son bir kez daha öp,
Bir kez daha oğlum de!
Üşüyorum,
Korkuyorum,
Nefes alamıyorum sensizken.
Elini uzat elime.
İlk kez üstümü örtmeden çektin kapıyı farkında mısın?
Ama başka eller toprak serdi senin yerine.

İlk yağmur düşüyor ardınızdan,
Hayatta olduğum gibi altında ıslanamıyorum.
Yürek yerin den sökülmüş taş gibi
Artık varlığını hissedemiyorum.
Karanlığa da alıştı gözlerim, ışığı aramıyorum.
Gözlerimin oluklarında toprak,
Vücudumun ortasında gezinen bir çıngırak
Bende onlara karışıyorum ama
İnan ki kabirde bir sensizliğe alışılmıyor anne!

Ve sonunda anlıyorum ki
Bana söyleyeceğin son ninni
Ağıdına karışmış bir Fatiha’n olacakmış anne.