Web Zaman Damgası

-Kinaye…

çıkar ve gurur ile kibrinin etkisiyle kara bir bulut oluşta dağıttın
tüm hayallerim bet niyetinin altında yok olurken
gün kurusu hüsranlarım da içimin içinde kanıyor
tüm geleceğim sinsi sinsi yalanlarının
o doymaz nefsinin yağmur selinde yalpa yapışta da sürükleniyor

kavli yıkan nankörlüğün esişte geçince yüreğimden
hayallerimi neden ki kötü bulandırıyor
yanlış düşüncelerin tesiri altında ki icraatlarından
mesnetsiz bir belirsizliğin var
silüetin ha var ha yok oluyor
ömrümü törpüledim tüm geçmişinle
yine de yalnız kala kaldım felç olmuş duygularımla


olmaz bir yaşamın çetrefilli davranışlarında
serap olup da uçuşta gitti geçmiş ve geleceğim


nedendir bilinmez
boşu boşuna çırpınışlar içinde debelenişte
kaybolup da yittim bu yaşamdan
ikna etmek bir gönlü nede zormuş boş geçmiş zamanda
teselli ararken başkalarının uyumsuz parçalarında
ruhsuz bir iblis gibisin bu işte

yitirip de kaybetmeden önce
ruhumuzu

boşa çekilen küreklere özümüzü asılı bırakışta
sabrın çekilmez çelişkisinde yanışta kaldım özlemlerde
karanlık bir geleceğin kahrını da çeker dururum yokluğunda
neden ki
bir başka kaderi de illa çekmek bana has oldu ki

beni kanserli bir geleceğin çekimine savurman da neyin nesi

o dar beynini yeknesaklığında çöktü dizlerim
kalleş bir tutum sergilerken
oysa ki havanda su dövmede
meğer ben bilmeden acıların uzmanı olmuşum


bir mazlumun dertli ömründe takılı kaldım
emanet bırakıldığım o berbat yüreklerin suçsuzluğunda
ha ben artık ben de değilim
çok mu çokta isyankarım
prangalara mahkum kalırken ömrümden geri kalanım


son pişmanlık para etmezken
ben mecbur muyum
yaşattığın bu yaşamın ateşinde yanmaya
sorumsuz menfaat işkencelerinde
bir ömür çürüyüp de giderken

hiç mi çare bulunmaz
kalbin çaresizliğini bir damlacık sevgide yıkamaya


sitem dumanım olgularda ki tezatlara mahkumken
tuzun kurudu mu soygununda
bak ta sevin işte bir bir düşüyor kalbimde ki son kırıntıların
kalışta tek başıma nankörlüğün de çöker üstüme üstüme
bir noktalık hatıra bile bırakamadan
tüm çabalarıma rağmen kara bir kedi gibi girdi çıkar aramıza
nankörlüğünden de kökten kırılıp da koptu kanatlarım

derde çare bir ilaç bile süremeden yaramıza…



(16.09.2017) AZAP…