Web Zaman Damgası

Hüsran Şehrindeki Meçhuller Mezarlığındayım

Ben sana değil kaldırımlara küstüm
Adına Arnavut kaldırımları dedikleri
Arnavut gibi inatçı olduğunu düşündüğüm
Hatta Arnavut biberi gibi acı olan gözde yaş akıtan
Tam ismine layık evet evet tam ismine layık
Her yürüdüğümde yerlere sensiz düşerim
Sen giderken seni düşürmedi kucağıma
İzin verdi gitmene beni soluksuz akşamlara taşıdı
Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına
Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını
Kanatmadı o pamuk avuç içlerini
Yüreğimin kanmasına izin verdi
Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum
Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Gözlerimde seherin sabahı doğar akşamlarım olmaz
Sabahın seherinde eser rüzgârlar üşürüm
Gözlerime uykularım dolmadı firar ettiler sen gibi
Ben sana değil kaldırımlara küskünüm ondan üzgünüm
Biliyorum küskün olmam kaldırıma bir zarar vermeyecek
Ama o kızgınlığım firar ederek gitmeni unutturacak diye umuyordum
Ama olmuyor her saniye yüreğime saplanıyorsun
O firari bakışlarınla
Kaldırımlar yollarım güneşim gündüzüm sözlerim olmuş lal
Sığamıyorum ne hasret ne de vuslat gel bende diyor kal
Özlemin beni çekiyor istemsizce uçurumlara
Bağlamışım ayağıma koca bir kaya sürüklenmemek için peşinde
Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına
Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını
Kanatmadı o pamuk avuç içlerini
Yüreğimin kanmasına izin verdi
Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum
Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Geride kalanları arıyorum her yer bomboş
Gönlüm diyor delicesine koş
Adım atacak dermanım mı var
Kırılmış ayaklarım kollarım bir umudum var sağlam dipdiri
Yıkarken gönlümdeki kiri biran alıyorum nefes
Ondan sonra sıkışıyor bu sinemdeki kafes saklanıyorum
Saklanıyorum aydınlıkta karanlığa koşuyorum
Belki seni karanlığında bulmayı umuyorum
Ama kayboluyorum kayboldukça unutuyorum seviniyorum
Artık ne yürüyeceğim önümde kaldırımlar var
Ne de bir dünya var
Karanlığım var
Ayağıma bağladım kocaman kaya ve ağırlığı var
Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına
Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını
Kanatmadı o pamuk avuç içlerini
Yüreğimin kanmasına izin verdi
Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum
Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Gidenler dönmez biliyorum
Ama bir teselli bekliyorum
Zamanı geriye sarmak çok zor ama hatıralar her an yanımda
İçine girince gezince acı veriyor tıpkı kaldırımlar gibi
Pişmanlıklarınla dolu anı zamanı arıyorum
Belki içine düşmüşsündür de çıkamıyorsundur diye
Çıkmadı önüme rastlayamadım pişmanlıklar şehrine varamadım beklide
Gözlerim son uykuyu arıyor
Ama sensizde uyumak istemiyor kapatamıyor kirpiklerini
Gönlünde kaybettiğin tahtını arıyorum
Azgın sular bu gönlümden daha durgun
Her şeyi kalbime gömüyorum
Kendimi de hüsran şehrinde meçhuller mezarlığına gömüyorum
Artık adresim hüsran şehrindeki meçhuller mezarlığıdır
Arama kaderde sildim yollarını izini bulamazsın
Ben sürünerek buldum yolunu
Anlayacağın bir iz bulamazsın
Belki gazel olursa o yüreğin o kadar hafif
Üzgünlük ve pişmanlıktan kurumuş olarak
Belki rüzgâr seni o zaman savurur istemsizce
Getirir seni bahtımın gülmeyen mezarına
Hüsran şehrindeki meçhuller mezarlığına
Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına
Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını
Kanatmadı o pamuk avuç içlerini
Yüreğimin kanmasına izin verdi
Beklide burada sensiz olmam gerekiyordu izin verdi
Beklide her düştüğümde gülüyordur senin gibi
Zevk alıyordur bilinmez
Bense şimdi her kaldırımda yürümüyorum ve düşmüyorum
Üşüyorum da artık ısıtmıyor güneşimde battı benimle
Yalnızlığın var mı yok mu bilmiyorum ama
Benim yalnızlığım sarsın seni buz gibi
Titre üşü ısınma artık bir ömür diyemeyeceğim
Çünkü hala mezarımda yatarken usulca geziyorsun içimde
Hissediyorum ruhum benden ayrı olsa da
Sen hala içimdesin
Eğer gelirsen sağım solum sobe
Artık birazda sen ebe ol ben saklanayım
Mehmet Aluç / Âşık Gülveren