Web Zaman Damgası

CEMİL BEY VE KEDİLERİ – XXIII

Simya’nın kulağına hemen baktı Halit bey
Çok tuhafına gitti, gördüğü küçük sert şey:
»Kulak akıntısıdır, kuruyup dönmüş taşa.«
»Akabilir, bir darbe, hiç almasa da başa.«
Yardımcı kız sevindi: »İnşallah işitecek.«
»Garibin bütün derdi, sıkıntısı bitecek.«
Veteriner »Masaya yan yatır şunu!« dedi
»Sımsıkı tut, hareket etmesin sakın kedi.«
Pensetle katı cismi yavaşça çekip aldı
Yardımcı kız da ona öylece bakakaldı
Çıkan şeye yapışmış, iki kurt kene gibi
Canından bezdirdiler aylarca mustaribi
Ayağıyla kaşıyıp bayağı tahriş etti
Cemil bey yara için ilaç sipariş etti
Ama deva olmadı kedinin kulağına
Kaşırken yapışırdı, kılları tırnağına
Yardımcı kız: »Ya zarar gördüyse kulak zarı.«
»Amaliyat etsek de olmaz belki yararı.«
Halit bey, kaşlarını kaldırdı…bir ümitle:
»Kesin kan pıhtısıdır çıkardığımız kitle.«
»Yarın ortaya çıkar, duyuyor mu, sağır mı?«
»Ve kurtların verdiği hasar cidden ağır mı?«
»Gönül hanım saat kaç, artık gidelim bence.«
»Simya’yla yavruları bir yere koysak önce.«
»Hocam tam altı olmuş. Kediyi bana verin«
»Bakın, ne kadar uslu, güzel kızım, aferin!«
Halit bey, yavruları kucağında topladı
Derken yaramaz Sarı, aşağıya zıpladı
Fazla uzaklaşmadan yakalandı enseden
Şaşkınlıktı sadece gözlerinden akseden
»Nereye böyle, küçük?« dedi veterineri
»Bırakır mıyım yahu senin gibi şekeri.«
»Annen merak etmesin, şimdi gitme zamanı.«
»Ben de çok istiyorum, özgür gezip tozmanı.«
»Azıcık daha sabır, oldu mu güzellerim.«
»İnşallah şifa olur, Simya’ya bu ellerim.«
Yardımcısı seslendi: »Bir tane boş kafes var!«
»Hem anne hem yavrular buraya rahat sığar.«
Halit bey eğildi ve içine bir göz attı:
»İyi fena değilmiş« derken içi rahattı
İlk önce güzel anne, sonra yavrular girdi
Benekli mahzun mahzun kafasını çevirdi
Halit dayanamadı: »Bu gecelik sadece.«
»Yarın önemli bir gün, Simya uyu iyice.«
Yardımcı düzeltirken yerin muşambasını
Halit bey de söndürdü, odanın lambasını
Kapıyı kapattılar ve dışarı çıktılar
Vedayla birbirinin ellerini sıktılar
Yağmur çoktan başlamış yağıyordu aheste
Islanmamak için bir telaş vardı herkeste
Gece saat dokuza kadar sürdü yağması
Hoştu, yıldırımların, karanlığı boğması
Işıklar söner sönmez, hastalar susuverdi
Gece birden yalnızlık, sessizlik kusuverdi
Simya çok yadırgadı yerini, biraz dardı
Mübalağa olmasın amma kutu kadardı
Karanlıkta yavrular emiyorken anneyi
O da yere koymuştu, uzun ince çeneyi
Diğer hastalardan da çıkmıyordu ses sada
Mezar kadar ebkem ve korkutucuydu oda
Yavrular doyar doymaz kıvrılıp uyuyordu
Mır mır mır seslerini annecik duyuyordu
Kuyruğunun altında kaldı Maviş’in başı
Hareket etmemekti, Simya’nın tek telaşı
Uyandırmamak için, kıpırdamadan durdu
Kokularını duymak ne büyük bir huzurdu
Sevgi ile dokundu masum simalarına
Hayrandı mimiklerin duygu imalarına
Okşamaya başladı diliyle yanakları
Tertemiz oldu başı, sırtı ve tırnakları
Anne dediğin, böyle olur, böyle temizler
Hayvan deyip geçmeyin, taharette titizler
Pak olunca yavrular, koktular sabun gibi
Ne güzel de öğretmiş evrenin tek Sahibi
Cemil beyi düşündü, özleyen ruh haliyle
Gördüğünde başını okşardı sağ eliyle
Her sabah odasına girip uyandırırdı
O da uyuyor gibi yaparak kandırırdı
Ardından yavruları, çullanırdı başına
Kuyrukları değerdi, dudağına, kaşına
İçinden »O günler ne güzel günlerdi!« dedi
»Sahibimden ayrılmam, yaşasam da ebedi«
»Yavrularımla bana sofrasında yer verdi.«
»Sağ eliyle banarken, solla bizi severdi.«
»Efendim, Rabbim ondan razı olsun daima.«
»Allah’ım Cemil beyi, koy cennet-i naima.«
Yavaş yavaş uykusu, geldi güzel Simya’nın
Görmenin tam vaktiydi şöyle hoş bir rüyanın
Saat onu geçmişti ki bir feryad duyuldu
Bir hayvanın derisi, sanki zorla soyuldu
Istırap çekiyordu, durmadan kusuyordu
Sonra bir kaç dakika öylece susuyordu
Köpek uyandı: »Kim o, acı çeken arkadaş?«
»Şimdi uyandım birden bağırınca canhıraş.«
Kanadı kırık kuş da merak etti: »O kim ya?«
»Galiba tavşan,« dedi kalbi hüzünlü Simya
»Bu gün gelince gördüm, hali pek perişandı.«
»Yaşamıyordu sanki merhume bir tavşandı.«
Köpek seslendi ona: »Arkadaşım pes etme!«
»Yaşamak için savaş, barışa heves etme!«
»Sabret! Çok eminim ki bulunacak ilacın.«
»Rabbimiz yanındadır hasta ile muhtacın.«
»Bir de bu garibe bak, her yerim yara bere.«
»Umut bağladım Rabbe, bir de veterinere .«
Simya ayağa kalktı, gören gözü nemlenmiş
Tavşanın derdi sanki yüreğinde demlenmiş:
»Dostum ses ver ne olur, bir kulağını kaldır!«
»Ya da kıpırdasın baş, ayak, incecik baldır.«
»Öksürerek de olsa, yaşıyorum de bize.«
»Sesin ile içimiz rahat etsin bir nebze.«
Simya sustu, sesine, alamayınca sada
Sandı ki etti ruhu fani dünyaya veda
Aniden gürledi gök, çakıverdi bir şimşek
Işığında göründü, tavşan misal-i melek

S / ÂYE / 15 AĞUSTOS 2017 / ESKİŞEHİR