Web Zaman Damgası

CEMİL BEY VE KEDİLERİ – XXI

Camiyi geçer geçmez veterinere geldi
Hayatında buraya ancak bir kere geldi
O da hayırlı olsun, demek içindi bizzat
İnsanlardan uzaktı, yaşıyordu şehrezat
Halit’i çok severdi talebelikten beri
İndinde sınırsızdı, sevgisi ve değeri
Zile bastı yavaşça sonra geri çekildi
Birdenbire bir kız, karşısına dikildi:
»Amca içeri buyur, Halit bey içeride.«
»Odası hemen sağda birazcık ileride.«
Yardımcı kız şaşırdı Cemil beyin hâline
Manzara uygunsuzdu, yaşının kemâline
İçeriye girdiler… Kız sordu: »İsim nedir?«
»Cemil Çağatay…İmza için hangi hanedir.«
»Şuraya atın amca, çok teşekkür ederim.«
»Geldiğinizi şimdi , Halit hocama derim.«
»Tedaviye geldiniz; hangisi hasta… Şu mu?«
»Yok, ne olur kurtarın yerde duran masumu.«
Yardımcı kız kalktı ve masadan ayrıldı.
Ondan korkan Sarı da adama pek sarıldı
Cemil bey: »Kız, Halit’i çağıracak galiba.«
»Etrafa bir bakalım, neler varmış acaba?«
Gerçekten çok ağırdı çok mekanın havası
Kanlı bezle, pamukla doluydu çöp kovası
Bir köpeğin yanına geldiler; pek hastaydı
Kulakları yaradan, küllen nokta noktaydı
Durmadan tırnağıyla, uçları kaşıyordu
Belli ki huzursuzluk, ıstırap yaşıyordu
Zavallı koca köpek bir deri bir kemikti
Cemil beyin içinde hüzün, keder birikti
Diğer kafese baktı, kanadı kırık bir kuş
Cemil beye kaldırdı başını bihuş, bihuş
Sağ kanadı bir yaprak gibi düşmüştü yere
Yaşlı adam: »Ey Rabb’im ver bu garibe çare.«
»Semalarda süzülsün, ağaca yuva yapsın.«
»Tarlada gagasıyla buğday tanesi kapsın.«
Dönünce bu defa da tavşan gördü kafeste
Zorlanıyordu alıp verdiği her nefeste
»Kim bilir ne derdi var, dili yok ki söylesin.«
Simya karşılık verdi: »Hal var, dili neylesin.«
Cemil bey kucağına, aldı yerden kediyi:
Dedi ki:»Zavallıcık görünmüyor hiç iyi.«
»Ah efendim! Galiba ölecek beyaz tavşan.«
»Yaşar belki de olursa onunla bir uğraşan.«
Yaşlı adam »İnşallah Simya!« dedi ve sustu.
Derken hasta tavşancık sapsarı bir şey kustu
Zindanı hatırlattı, demir, tahta kafesler
Birbirine karışmış, ıstırap dolu sesler
Şakıyan kanaryalar, yeni doğmuş köpekler
Karınlarda görünen, siyah-beyaz benekler
Hepsinin derdi vardı bu küçücük alemde
Bakıyordu, der gibi, kurtulayım ölsem de
Dünyanın diğer yüzü aslında tam burası
Bazen hüzünlü çalar, kaderin tamburası
Halit, sessiz sedasız yaklaştı Cemil beye:
»Bakıyorum da hocam ilgilisin her şeye.«
»Halit oğlum –vallahi - çok acıdım hayvana.«
»Nasıl da bitkin, yorgun, haline bir baksana.«
»Çok özlemiştim sizi, Cemil hocam hoş geldin.«
»Hoş bulduk Halitciğim, unutmamışsın, bildin.«
»Buradan daha sessiz, gel odama geçelim.«
»Hem hasbihal edelim, hem bir kahve içelim.«
Odaya giderlerken çok dikkatliydi Simya
Onu derinden üzdü, gördüğü acı dünya
Kiminin alt çenesi, kiminin burnu kırık
Kiminin kulakları, kiminin karnı yarık
Titrerken bedenleri, sallanıyordu başlar
Biraz yaşamak için, verilirken savaşlar
Avcı kurşunu yemiş, kanıyordu sağ ayak
Ceylanı yaralamış kim bilir hangi manyak
İnliyordu acıyla elem dolu gözlerle
Istırabını tarif, imkanızdı sözlerle
Bazısı uyuyordu, vaktini bekler gibi
Soluyordu gözleri susuz çiçekler gibi
Odaya girer girmez, Halit ile Cemil bey
İhtiyar gülümsedi: »Hey gidi o günler hey.«
»On bir A’nın haylazı! Veteriner oldun ha.«
»Dişçi olmaz demiştim pederin Nurullah’a.«
»İnanmamıştı bana ama ben çıktım haklı.«
»Çok isterse her şeyi, başarır insan aklı.«
»Zaten zatında istek, zeka, terbiye vardı.«
»Sınıftaki ahvalin saygı, sevgi, vakardı.«
Halit »Sağ olun hocam.« dedi utanmış gibi
»Sayenizde oldum ben iş ve ekmek sahibi.«
Beyaz plastik kapı açıldı birdenbire
Kız, kahveyi uzattı, evvela misafire
Odadan çıkar çıkmaz başladılar sohbete
Cemil bey birden geldi sebeb-i ziyarete:
»Halitciğim, kedimin sol gözü hiç görmüyor.«
»Bu halde bırakmaya, vicdanım el vermiyor.«
»Bir muayene etsen, belki vardır çaresi.«
»Ne olur iyileşsin Cemil’in ciğerparesi.«
»Kulağı da hiç iyi duymuyor, ona da bir bak.«
»Hayvan da olsa hakkı, sıhhat dolu yaşamak.«
»Sana katılıyorum.« dedi Halit umutla
Ve Sarı’yı dizine aldı… Sevdi sükutla
»O zaman muayene edeyim ben hayvanı.«
»Rabbim verir inşallah, deva ile dermanı.«


S / ÂYE / 10 AĞUSTOS 2017 / ESKİŞEHİR


kelime:
Bihuş: Kendini kaybetmek, kendinden geçmek, bihuş olmak.