Web Zaman Damgası

içime dokun/uyorsun..

kırdım biliyorum/
kırdın biliyorsun...

asma suratını
yokluğunda/yoksulken ben
unutulmuş bir şey gibi bak bana
arayıpta bulamadığın bir şey gibi
bir soluk kadar yakın
dil ucuna kadar gelip
aşağıya yuvarlanan bir şey gibi...

sırtında açık unutulmuş
kapılardan çıkar çıkmaz
çarpıp çıkan bir koku/doku
tedavülden kalkan bir ses/söz ki

unutuşların içinden
sözcükler doğuruyorum
var ediyorum senin gölgeni
iki göğüs hizamda...

biliyor musun?

işte bu nedenle
göğüs uçlarım dik ki
derinlerinden dip/notlar
düşüyorum sana..

ve bil ki
yüreğimin kırıklarını
sığınaklarının eşiğine atıyorum avuç avuç...

sahi
kendine dokunduğunda
o sesi duyabiliyor musun hala
ve hala ıslak mı tenin/saçların gibi..

şimdi
tüm geçmiş zamanlarının karşısında
sessizlik yakışır yüzüne/hüznüne..

şşş tamam
o duyduğun ses benim
sen çokça güzeldin
ve ben çokça kimsesiz..

hı hı
bakma oyle
içime dokunuyorsun
ciğerlerime,
kör ve dilsiz kalıyorum
büyüyor içimin duvarlarına
çarpan sesler ki

ders alıyorum gibi
bana ders verir gibisin...

şu an sadece
bu cümleyi çekip üzerime yatabilirim
evet bunu yapabilirim
düşsel bir yanılgı olduğunu bilsem bile
yapabilirim bunu ki
sende bilirsin
etimin içinde sen
en büyük ikna olan sen
ruh sen’ken
önce seni mi dinlemeliyim
sonrasız susmalı mı yoksa..

yüzümü alıp ellerimin arasına
avuç içlerine kapanmak istiyorum
is-ti-yo-rum avuç içlerini sonra
ama sonra
şimdi eksiliyorum.
eksilmekle meşgulüm
dengeliyorum kendimi
ne bir eksik
nede bir fazla ki
tanımsız kalıyorum birazda
kendimi düşünmek sizin hiç
kapatarak yüzümü
aydınlatan ışığı içerliyorum..





(kuytular)