Web Zaman Damgası

Hocam 25-Cevap

değil sol ayağımın üstüne basmak
sol dizimi kaldırmaktan imtina ediyorum
Karadut’um cesaret vermeye çalışıyor
“az kaldı, dayan”
ağrıdan acıdan..
farkında olmasam da mutluluktan..
işin aslı mecalim kalmamış..

beni bırakıp, yola koşuyor, fırtına gibi
arada bir dönüp bakıyor tabi..
iki adam.. traktörle geliyorlar
“ambulans gelene kadar yola çıkalım
“ayağını kıpratmayın” dediler
ambulans ne zaman geldi farkında değilim
sol ayağım alçıya alınmış..

etrafta sesler.. gürültü ediyorlar
bir kızdan bahsediyorlar
buraya böyle bir “hastabakıcı” lazımmış..
“tahsıllı ne de olsa” diyorlar
“hunu kaynıma alayın baa”
“du bacım bi ben gardeşime alacan valla”
“bi olun olmalı da;!
baş-göz etmelisin haftısına”
“bu iş uzatılmamalı”ymış






yanımda kimse yok..
tanış bir ses, bir yüz arıyorum
gözüm kapıda Karaüzüm’ü arıyorum..
yan taraflardan sesi geliyor
herkesle yıldızı barışık
refakatçıların sahip çıktığı
o cevval cadı olmasın?
yardım etmediği, tanışmadığı kalmamış

karşı yataklardaki refakatçiler
bitmek bilmez bir muhabbetteler
karşılıklı tanıdıkları köylülerini soruyorlar
ve illa onlarla bir akrabalık bağları var
“Gülümm” “pancereyi kapat” dedim..
etraftan “uyandı..” “uyandı”
başucumda sevdiğim!
“hocaamm” dedi okşadı
gözlerindeki sevinç; eksilmemiş artmış..

etraftan “o” ve “ben” hakkında sorular geliyor
hangisine nasıl cevap verilir, o yetişiyor
güldüm acınacak halimize
“susmak” en güzel cevap;
onu yine öyle gülümser
müşfik bulmak ümidindeyim
şükrediyorum!
gözlerim kapanıyor
sesler duyuluyor
sorular bitmemiş
cevaplardan tatmin olunmamış…

“kendisi bir sürü kitap yazdı”
“oğlu doktor çıkacak”
“evi-yazlığı var”
“dünyanın en nazik insanıdır”
insan bu saygıyı hak etmek istiyor
bu’ndan memnun oluyor
“Allah rahatlık versin”
Işıklar kapanıyor
yanıma uzanıyor,
koluma başını koyuyor
“gündüz hocam, gece kocam”
bütün sorular cevaplanmış